Gezin

Ik kom uit een gezin met vijf kinderen. Een vader, een moeder, twee broers en twee zussen en ik zelf. Van die zeven personen ben ik de enige nog overgeblevene. Dat gezin is dus al een hele tijd naar de Filistijnen, opgehouden te bestaan. Wanneer begon dat gezin? Niet toen mijn vader en moeder trouwden. Toen waren het nog twee getrouwde mensen. Prima,niks mis mee, maar geen gezin.Het werd een gezin toen mijn oudste broer, vroeger dan verwacht, geboren werd. Vader, moeder en een kind, dat is een gezin. Meer kinderen is ook goed, maar één maakt al een gezin. De ouders zijn niet bepalend, daar kan er een, zij het node,  gemist worden, het eenoudergezin maakt dat duidelijk. Die komen er steeds meer.
Wanneer hield het gezin waar ik uitkwam op te bestaan? Toen iedereen het huis uit was? Toen mijn vader stierf?  Misschien was het het moment dat mijn moeder, recht van lijf en leden, naar een bejaardenhuis vertrok. Dat kon in die tijd nog. Maar met haar vertrek werd het gezin dakloos, de natuurlijke plaats van samenkomst verdween. Het gezin had geen thuis meer.
Ik stichtte een eigen gezin. Dat klinkt stelliger dan het was. Wij kregen kinderen en vormden een gezin volgens het boekje: een moeder, een vader en twee kinderen, een jongen en een meisje, een koningswens. Dat gezin bestond van 1973 tot 1990, toen het opsplitste in twee éénoudergezinnen. Of misschien is het beter te zeggen dat het zich uitbreidde tot een mini extended family: de vader en de echtgenote, de kinderen en hun partners met aangewaaide kleinkinderen en de moeder. Ik was weer lid van een gezin met negen personen, met voor dat  gezin een thuishaven, waar het van tijd tot tijd goed en veilig toeven was. En toen overleed de havenmeesteres. De haven werd gesloten. Maar gelukkig zijn er nog de vluchthavens van de andere leden van  het gezin waar nu samen koers naar wordt gezet. Met de wind in de zeilen.
Gisteravond aten we samen bij mijn dochter. Met ons zessen aan tafel en een in ons hart.