Autoverkoper

Ik heb nog nooit van mijn leven een tweedehandsauto gekocht. Ik heb geen enkele ervaring met tweedehandsautoverkopers. Maar ik weet zeker dat als dat ooit om niet te bevroeden redenen er toch nog van zou komen en ik zou de garage van zo’n handelaar betreden om daar een verkoper tegen het lijf lopen met de gladde uitstraling van een spraakmakende maar weinig zeggende fractievoorzitter uit de Tweede Kamer dan zou ik onmiddellijk mij afvragen waarom ik met hem zaken zou willen doen. Ik zou vol wantrouwen direct zeggen dat ik mij elders verder ga oriënteren, zijn op zijn gezicht gebeitelde starre glimlach, meer een kramp, zou ik negeren. Nooit, maar dan ook nooit meer zou ik iets anders dan de aanschaf van een nieuwe auto overwegen.
Natuurlijk is een verontschuldiging op zijn plaats. De stereotypering doet een heleboel integere tweedehandsautoverkopers geen recht, maar ik kon dat idee niet van mij afzetten toen ik gisteren naar een ‘politiek’ debat keek over de zelfstandigheid en integriteit van de rechterlijke macht. Voor mij , en voor heel veel anderen, een ijkpunt als het gaat om de kwaliteit van een democratie.  Die onafhankelijke opstelling wordt door de parlementaire tweedehandsautoverkoper ontkent. Voor hem zijn alle rechters gepolitiseerde extremisten die het land in moordend tempo naar de afgrond sturen. Dat hij met die constatering het parlement, waar hij zelf deel van uitmaakt -en daardoor zichzelf- een brevet van onvermogen geeft lijkt hij niet door te hebben. Hij tettert en kwettert overal doorheen, ontwijkt te antwoorden op vragen en verwijt de ander wat hij zich zelf wel toestaat. Hij denkt het te redden met het trekken van gezichten vol gespeelde verontwaardiging of wanhoop op een manier waar een amateurtoneelspeler zich voor zou schamen.
Zijn partij heeft de meeste leden van alle politieke partijen. Dat verontrust mij. Is het de bijl aan de wortels van onze rechtstaat? Of is zijn club niet meer dan de Bandarlog, het apenvolk uit Kiplings Jungle Book dat als motto heeft “We zeggen het allemaal, dus het is zo”. Een volk waarover hij koning kraait.