Rituelen

Als ik het ooit zelf weer voor het kiezen zou hebben dan zou ik, zoals de vlag er nu bij hangt, onmiddellijk weer katholiek worden. Destijds is dat een niet zelf gemaakte keuze geweest. Ik werd geboren in een katholiek nest en voor mijn vader en moeder, die ik overigens nooit op een slechte keuze heb kunnen betrappen, was het duidelijk dat ik in hun traditie zou worden groot gebracht. Ik geloof niet dat zij daar ook maar een minuut over hebben nagedacht, dat hoorde gewoon zo. En nog steeds ben ik hen dankbaar voor die destijds voor mij gemaakte keuze. Natuurlijk is er heel veel, zo niet alles af te dingen op het instituut waar je door doop, communie en wat dies meer zij als het ware als een soort koppelverkoop ook aan verbonden bent. Over de misstanden, achterhaalde standpunten, starheid en geborneerdheid van dat instituut, geen goed woord. Verfoeilijk. Maar gelukkig is er zoveel meer, als je het tenminste durft te zien. Ik houd van rituelen. Soms vraag ik mij wel eens af of dat komt omdat ik van jongs af aan met kerkelijke rituelen geconfronteerd ben en genoot van de rituele handelingen, het vaste stramien, de onuitgesproken afspraken van knielen en staan.Maar misschien heeft het ook niets met die achtergrond te maken. Gade zegt mij dat ik er niets aan kan doen, dat ik van rituelen houd. Dat ook seculiere rituelen mij raken. Ik kan genieten van processies en parades. Maakt niet uit. Of het nu een dodenherdenking of een trouwplechtigheid is. Het ritueel spreekt mij aan. Blijkt uit  mijn horoscoop, zegt men. Het zoveelste huis zal wel in Mercurius of Venus staan. Ook de reden dat onderscheidingen, uniformen en insignes mijn warme belangstelling hebben.
Ik heb zojuist weer een wekelijks ritueel achter de rug. Zorgvuldig heb ik mijn pillendoos voor de komende week weer gevuld. Vast pandoer op de zaterdagnamiddag. En morgenochtend weer naar de kerk. Mijn ouders, ik weet het, kijken elkaar tevreden aan.