Schildje

Gade is al vroeg in de ochtend vertrokken. Een dagje afgesproken met vriendinnen, naar de Hoge Veluwe. Gade werkt daar af en toe in de aan te leggen kruidentuin, als vrijwilligster. Lekker wroeten in de grond. Dat vindt zij fijn. Ik niet. Voor mij zijn tuinen om naar te kijken en in te zitten. Niet om in te werken. Met haar vrijwilligerspas heeft Gade met gasten en auto vrij toegang tot het park. Met nog slaperig hoofd vraag ik als zij vertrekt of zij een cadeautje voor mij meebrengt. Ik ben dol op cadeautjes. Gade zegt dat ze zal kijken. Ik draai me nog lekker om in het warme bed, dommel weer in. Voor mij begint de dag een uurtje later.
Als ik een paar uur later weer bijna weg zit te sukkelen, -golf kijken op tv is een heerlijk ontspannende bezigheid-,  komt de overbuurvrouw langs en vraagt of haar kunstkerstboom weer een paar maanden in onze kelder mag wonen om uit te rusten van een paar weken flonkerende aanwezigheid. Er is maar weinig wat ik de overbuurvrouw zou kunnen weigeren. Het is goed dat zij mij voor de tv weghaalt, want het is ook hoog tijd voor mijn oefenrondje Ik heb mij voorgenomen om met mijn supersonische rollator elke dag een klein rondje te lopen. Even frisse lucht te snuiven. Het is een rondje van niks. Mensen die nog goed ter been zijn zouden het nauwelijks een rondje durven noemen. Voor mij is het lang genoeg om bijna thuis een stop te maken in het koffiecafeetje op de hoek. Twee cappuccino’s en een krantje later weer op huis aan. Ik kom zo goed als gelijktijdig met Gade aan. Ja, zij heeft een cadeautje voor mij mee gebracht. Een schildje om op een wandelstok te spijkeren. Maar bij mij wordt het naast een paar andere souvenirschildjes op het schuurtje in de tuin gespijkerd. Geen van de schildjes heb ik gekocht, allemaal gekregen zonder dat ik er naar toe op reis ben geweest. Reizen doe ik in mijn hoofd. Daar zijn geen schildjes voor.