Puzzel

Het leven lijkt soms net een puzzel. En om ons daarin te oefenen hebben wij onlangs een puzzelmat aangeschaft. Het is een ingenieus ontworpen groot tafelkleed, waar, als het goed gaat de puzzel in bewaard kan blijven zodat je er op een geëigend moment verder aan kunt gaan werken. Voor mijn verjaardag kreeg ik van Gade ook een puzzel met 1.000 stukjes, die als je ze uit hun doos hebt gehaald veel groter lijkt te zijn dan dat je gehoopt had. Als de puzzel uitgelegd is is die 68×49 cm. Maar voorlopig is het nog een schier onontwarbare hoop minuscule stukjes.
Het is Tweede Kerstdag, de middag wacht en wij gaan aan de slag. Het is op zich al een heel werk om alle 1.000 stukjes met de goede kant naar boven te leggen en er vervolgens de stukjes met een rechte kant, die de rand van de puzzel zullen moeten gaan vormen, te selecteren. Harrie, de kat is ook zeer geïnteresseerd in onze bezigheid, inspecteert af en toe een stukje en probeert onder de puzzelmat te kruipen. Wij leggen haar uit dat de mat daarvoor niet bedoeld is. Zij lijkt ons niet te willen begrijpen.
Dan is daar het eerste gevoel van triomf als de eerste twee randstukjes in elkaar lijken te grijpen. Het begin is er en gestaag vormt zich de omlijsting van wat ooit de afbeelding van een aantal katten in een boekenkast moet vormen. Geen wonder dat Harrie zo belangstellend was.
Puzzelen is ook een oefening in geduld en het het verwerken van een teleurstelling als een op het oog kloppend stukje toch niet past bij waar jij het dacht.
Puzzelen lijkt dan een mooi tijdverdrijf en leerschool te zijn, maar het is ook slecht voor je rug. De gebukte puzzelhouding wreekt zich. Maar op een stoel gezeten moet je weer te ver reiken om de uiterste randen te bereiken. Puzzelen en leven, de metaforen rollen over tafel. Als de puzzel ooit klaarkomt laat ik het weten. Of die ooit af komt hangt ook van Harrie af, die af en toe een stukje meeneemt om mee te gaan spelen. Maar terug brengen, mooi niet.