Stilte

Ik heb al eerder gewag gemaakt van mijn activiteiten als zanger. Ik heb het hier nadrukkelijk over activiteiten en niet over kwaliteiten. Ik heb, zeggen ook anderen, een vrij aardige stem die vooral tot zijn recht komt als die links en rechts gesteund wordt door zangers die wat toonvaster zijn dan ik. Dan heb ik veel minder kans om te ontsporen en een vierde of vijfde stem toe te voegen die op een nauwelijks traceerbare wijze ook maar verband heeft met wat in de partituur staat. Maar ik heb hoe dan ook erg veel lol in het zingen al valt niet te ontkennen dat mijnheer Parkinson van tijd tot tijd een kleine aanval uitvoert op mijn stem en ik voor het gemak waarmee ik ooit zong iets beter mijn best moet doen en de volumeknop wat lager gezet lijkt te zijn. Volgens Gade is dat op zich geen groot verlies en voor de buren zeker een winst. Want van tijd tot tijd galmde ik door het huis waarbij hoe harder hoe beter het uitgangspunt lijkt te zijn en ik qua volume de drie tenoren naar de kroon trachtte te willen steken.
Vanmiddag heb ik weer in mijn smartlappenkoor gezongen en mij noodzakelijkerwijs wat ingehouden om een kriebelhoestje geen kans te geven zich verder te ontwikkelen. Een van de kenmerken van mijn koor is dat zodra de dirigente heeft afgeslagen er onmiddellijk een gekwebbel van jewelste losbreekt alsof ieder direct een evaluatief commentaar denkt te moeten geven op de zojuist ten gehore gebrachte compositie. Haar verzoeken om wat stilte lijken een omgekeerd effect te hebben. Ik ga er dan gemakshalve maar van uit dat dit koor meer een sociale dan muzikale functie heeft. Op zich natuurlijk ook meer dan waardevol. Maar stil zijn heeft ook zo zijn voordelen. De dirigente vaagt ons stil te zijn zodat zij even rustig met de alten kan oefenen, die meestal een veel moeilijker partij te zingen hebben dan ik. Ik sluit mijn ogen. En ik hoor zo waar muziek! Mijn koormaatje fluistert mij toe dat dat waarschijnlijk komt omdat wij niet meezingen. Of  is stilte de mooiste muziek?