Bidprentje

Mijn naar Frankrijk verhuisde Neef ondervindt enig lichamelijk ongemak. Voor wie daar meer van  wenst te weten raadplege zijn eigen blog-site dossier moddergat. Een van zijn laatste bijdragen aan die site is een foto van Neef in wat haast een opname  in de Hof van Eden lijkt, het aards paradijs. Neef is daar te zien in het struweel van de Franse Cevennen en uit het onderschrift blijkt dat hij redelijke tevreden is met dit prentje. “Eindelijk eens een foto waar ik goed op sta” verzucht hij in het bijgaande onderschrift gevolgd door de opmerking van zijn vrouw dat dit ook wel een mooie foto  is voor zijn bidprentje.
In onze familie ben ik zo goed als de vaste bidprentjes-schrijver. Dat was een deskundigheid die mij ook te stade is gekomen in mijn daagse werkzaamheden waarin ik namens burgemeesters en wethouders tal van voorwoorden, persberichten, felicitaties en kerstwensen heb mogen schrijven. Kortebaanwerk noem ik dat, net zoals mijn zo goed als dagelijkse stukjes op de deze site, die ook de omvang hebben van de gemiddelde tekst van een bidprentje, zo van rond de drie- tot vierhonderd woorden.
Ik schreef de bidprentjes voor mijn vader, mijn moeder, broers en zussen en zwagers en schoonouders. Prentjes die nu in een doosje liggen te verstoffen en nauwelijks meer bijdragen aan een herinnering aan de overledene.  Ik heb het doosje vanmiddag weer eens opengedaan en zag dat ik niet alleen bidprentjes van familie, vrienden en bekenden daarin bewaard had, maar dat er ook wat geboortekaartjes bij zaten van achterneefjes en -nichtjes. Dood en leven…
Ik hoop en verwacht niet dat ik binnen afzienbare tijd aan de gang zal moeten gaan met het schrijven van Neefs bidprentje. Ik mag toch aannemen dat hij mij zal overleven. Ik heb toch niet voor niets een tijd geleden hem al de opdracht gegeven om als het zover is een van de sprekers te zijn op mijn uitvaart. Ik heb hem zelfs de eerste zin van zijn lijkrede gedicteerd: “Ik had een oom in Nijmegen.”