Allerzielen

Het voelde als een wereldreis. Voor een klein manneke wiens wereld niet groter was dan de daagse wandeling van huis naar school en weer terug en op zondag natuurlijk naar de kerk en retour was een busritje naar het andere eind van de stad een hele expeditie. Samen met mijn moeder ging ik op 2 november naar het kerkhof aan de Daalseweg. Het was Allerzielen, een dag waarop het, zeker in mijn herinnering, altijd een beetje miezerde en het grijze wolkendek de middag al in een vroeg duister zette. Op het kerkhof lagen mijn opa en oma van moederskant begraven. Een opa en oma die ik nooit gekend had. Ik was nog geen 1 jaar oud toen zij kort na elkaar stierven. De grootouders van vaderskant waren al tientallen jaren voor mijn geboorte gestorven. Dat komt er van als je een nakomertje bent. Grootouders zijn dan vaak meer dan twee generaties van je verwijderd en zijn geschiedenis en verhaal en verder niets. Geen aai over je bol, geen kom eens even bij me zitten.
Het graf van mijn opa en oma was een simpel graf, geen steen, geen naam. Een stille plek met wat buxus afgeperkt. Daar stond ik dan even stil naast mijn moeder zonder mij een voorstelling te kunnen maken van mijn grootouders. Ik had geen beeld van hen. Zij waren zielen, maar ook wat dat precies was, ik had toen geen idee en nu ook nog maar nauwelijks. Na dat moment van stilte sloten moeder en ik aan bij de kruisweg. Langs de muur van het kerkhof stond de lijdensweg in verschillende staties afgebeeld. Al die staties werden als in een processie langsgelopen en bij elke beeld werd stil gestaan en prevelden de stoet het bijbehorende gebedje. “Wij aanbidden U, Christus, en wij loven U. Omdat Gij door uw heilig kruis de wereld hebt verlost.” Ik onderging het betoverende moment van eeuwenoude riten.
Dat was toen. Nu is het weer Allerzielen. Allerzielen, dat zijn er wel heel veel. Voor mij goeddeels een onafzienbaar leger naamlozen. Deze keer sta ik vooral stil bij die ene, die mij zo lief was en nog is. Die ik kort geleden met heel veel overgave en vol vertrouwen op wat komen zou, zag berusten in het onontkoombare. Die mij leerde dat liefde bestaat tussen mensen die elkaar wel vrij, maar niet los laten. Ik zal een kaarsje opsteken en zacht, stil bijna, haar naam noemen. Dat wordt mijn Allerzielen 2019.