Terugreis & Aankomst

“Heb jij dat nu ook,dat het een hele tijd in je blijft door zoemen, net alsof de auto helemaal in je zit”, vraagt Gade als we onderweg vanuit het diepe zuiden weer noordwaarts trekken na een weekje in de Cevennen. We pakken een half uurtje rust in zo’n Frans wegrestaurant. Wegrestaurants die allemaal op elkaar lijken en toch een beetje verschillen. Bij de een mag je gratis plassen, bij de ander moet je daarvoor 70 eurocent betalen maar krijg je wel een kortingskaartje voor je pain au chocolat of papieren bekertje automatenkoffie, zodat de sanitaire stop toch gratis is. En dan zijn er naast het restaurant gedeelte die winkels met landkaarten, kinderboeken en sleutelhangers met namen erop waarvan je nauwelijks verwacht dat er handel in is, maar dat ze die koopwaar aanbieden omdat andere wegrestaurants dat ook doen. Wegrestaurants zijn ook qua inrichting plaatsen die er niet toe doen. Ze zijn niet bedoeld om lang te blijven, maar om even de benen te strekken en ‘pareillement’ te zeggen tegen de caissière die je nog een prettige dag wenst. Het is de plaats waar je wisselt van passagier naar chauffeur en de volgende twee uur rijden voor mij zijn.
“Nee, ik heb niet zo’n last van dat zoemen, eigenlijk helemaal niet,” antwoord ik Gade. Ik start de auto en ga weer genieten van ons nieuwe voertuig, een automaat met cruise-control. Ik regel de snelheid met mijn linkerwijsvinger. Gas geven is er niet mer bij, laat staan koppelen, koppelen en nog eens koppelen. Aan het begin van de reis hebben we tegen de boorcomputer gezegd dat we naar huis willen en de auto weet waar dat is. Een vertraging in de buurt van Luxemburg-stad weet hij zelf te omzeilen als hij ons een alternatieve route aanbiedt. Ik blijf me verbazen en herinner me nog vaag de tijd dat onhandig gevouwen kaarten raadpleegden en we na een  afslag tot de conclusie kwamen dat we die eigenlijk hadden moeten hebben. Wat een verschil met nu. Maar een ding is toch hetzelfde gebleven. Uiteindelijk kwamen we hoe dan ook weer thuis. Toen en nu.