Lef

“Wat dit land nodig heeft is lef.” Jaren geleden sprak de toenmalige minister Fons van der Stee deze historische woorden. Hij sprak het woord “lef” daarbij zeer kakkineus uit als “laf”. Waarschijnlijk te lang in Haagse kringen verkeerd. Van der Stee, in 1999 overleden, was CDA’er. En voor de partij liggen ook nu nog de woorden lef en laf in elkaars verlengde. Want heel even dacht ik vol bewondering: “Die Bleker, die heeft lef.” Die pakte fors uit tegen de PVV, een partij waar hij naar zijn zeggen op een spreekbeurt, niets mee had. En woorden als kopvoddentaks en tuigdorpen konden wat hem betreft direct de prullenbak in. Eindelijk een CDA’er die eens klip en klaar helder maakte hoe hij tegenover Wilders en de zijnen stond? Maar nog geen 24 uur later gaat diezelfde Bleker diep door het stof en biedt zijn excuses aan Wilders aan. Nee, hij had de PVV nooit zo mogen bejegenen, niet zo in algemene zin zijn opvatting over die partij mogen ventileren. Ja, hij had mogen zeggen dat hij het met bepaalde ideeën van de PVV het niet eens kon zijn, maar de PVV zo in zijn geheel in het verdomhoekje zetten, dat geeft in een democratie geen pas tegenover je gedoogpartner. En zo werd Blekers “lef” in een oogwenk Blekers “laf”. Maar dan niet als een bekakt uitgesproken “lef”, maar gewoon als het oer-Hollandse “laf”.
Hoe kon ik zo dom zijn om ook maar een ogenblik te denken dat een CDA’er jegens Wilders lef kon betonen. En zeker niet zo’n bewindsman die als een dankjewel van de partij dit staatssecretariaat in de schoot kreeg geworpen. Een partij zonder visie, lef en ruggengraat. Ze zijn nog steeds op zoek naar een partijleider. Volgens mij hebben ze die ongewild gevonden en dansen ze naar het pijpen van Wilders. Misschien is een personele unie tussen CDA en PVV nog niet zo’n knettergek idee.  Maar ik moet ze niet op ideeën brengen. Dadelijk gaan ze nog een lijstverbinding met elkaar aan. Is dat lef of laf? Of politiek?