Schaamte

Van tijd tot tijd verkondig ik dat ik na al die jaren hier rondgelopen te hebben twee dingen voorbij ben. En zonder daar een rangvolgorde aan te willen geven zijn dat de ambitie en de schaamte. Ik kan u verzekeren dat de ambitie voorbij zijn een groot gevoel van rust geeft. Het is heerlijk zo weinig nog maar te moeten. De weinige dingen die ik nog denk te moeten beschouw ik meer als een uitnodiging dan als een niet te ontlopen dwang. Uiteraard heeft dat van alles te maken met mijn status als pensionado. Er is geen werk meer dat af moet, deadlines zijn er nauwelijks meer en als ze er wel zijn lijken ze met enig gemak verschoven te kunnen worden. Een agenda zonder werkoverleg, heidagen of iets dergelijks, dat is een zegen, een zegen die ik mij graag laat gevallen. Een leeg bestaan biedt ruimte voor heel veel andere dingen die minstens zo wenselijk zijn en ook nog tevredener maken. Leve het leven de ambitie voorbij.
Naast de ambitie mocht ik ook wel eens roepen dat ik de schaamte voorbij was. Maar eigenlijk realiseer ik mij dat dat ook een gratuite opmerking was om een ongepaste opmerking te vergoelijken. Ik schaamde me (soms) wel degelijk voor wat ik zei. Maar om de schaamte daarover niet in mij toe te laten kirde ik dan uit dat ik de schaamte voorbij was en nog steeds geloof ik mij af en toe als ik dat zeg.
Maar het wordt steeds moeilijker om de schaamte voorbij te zijn. Schaamtes rukken van alle kanten op, zelfs van de meest onverwachte zijden. Er is bijna niets mee waar je je tegenwoordig niet over moet schamen. Vliegschaamte, vakantieschaamte, vleesschaamte. Met enig goed fatsoen mag je niet meer vliegen, op vakantie gaan of vlees eten zonder je te schamen.
Hoe hard ik ook roep dat ik de schaamte voorbij denk te zijn lijkt het steeds meer dat die toch nooit is in te halen.