Kefir

Ik heb nooit gerookt. Die paar sigaretten toen ik een jaar of veertien oud was, tel ik niet mee. Ik was op een schoolkamp in Frankrijk en daar leek het mij wel stoer om ook eens een sigaret op te steken. Het waren die Franse super  sigaretten, zwart als de ogen van de mevrouw waar ze naar genoemd waren, Gitanes. Maar na een paar sigaretten had ik er al schoon genoeg en wist ik toen al zo goed als zeker dat ik nooit meer zou gaan roken. Dat heb ik tot op heden volgehouden en ik ben er van overtuigd dat dat tot het eind van mijn  dagen ook wel zo zal blijven. Aan die verslaving ben ik dus ontsnapt. Dat is maar goed ook, want een van mijn behandelende specialisten voegde mij eens toe dat dat als ik wel gerookt zou hebben ik vast en zeker al in rook zou zijn opgegaan.
Van ouders zijde, daarin ondersteund door mijn veel oudere broers, kreeg ik ook bij voortduring te horen dat ik maar beter niet kon gaan roken, maar af en toe mocht ik als een pilsje meedrinken. In die tijd bestond 0.0-bier nog niet, dus van die toestemming maakte ik met graagte en gepaste vrolijkheid gebruik. Maar ook dat hoort inmiddels al weer jarenlang tot het verleden. Alcohol is aan mij sinds lang niet meer besteed.En zelfs toen ik nog van tijd tot tijd een sociaal glaasje meedronk is de fase van verslaving altijd heel ver van mij gebleven.
Heb ik dan helemaal geen verslavingen? Ik kan altijd wel van het eten geniet en ook een hapje tussendoor vind ik nog steeds nauwelijks te versmaden. Maar ik probeer mij steeds meer te beperken. In een ding ben ik onmatig. Ik geef het toen, maar het is een onschuldig vermaak. Sinds een paar weken ben ik verzot op kefir. Een drankje dat je kant en klaar kunt kopen, maar dat je ook zelf kunt maken met een zakje kefirkruiden, water, wat suiker, twee vijgen en een paar dagen geduld. Kefir is mijn hidden pleasure.