Waarheid

Zondagsochtends kijk ik geregeld naar Boeken, het programma waarin Wim Brands met schrijvers spreekt. Het hoort echt bij die ochtend, kop koffie erbij en lekker luisteren naar de bruine stem van Brands. Soms laat hij zijn gasten te weinig uitspreken en zit bijna op het puntje van zijn stoel om er tussen te komen , vergeet te luisteren en stelt net die vraag die mij op de lippen brandt. Want dat verwacht ik toch, dat Brands mijn vragen stelt.
Afgelopen zondag kon ik het programma niet zien. We zaten in de trein op weg naar Leiden. Maar gelukkig hadden we de uitzending opgenomen. En zo werd het woensdagavond opeens zondagochtend. Kop koffie erbij en opgenomen blijft Brands’ stem even bruin.
Gasten waren Bettine Vriesekoop en Jan Siebelink. Vriesekoop bewonderde ik van jongsaf aan al om haar tafeltenniskunst en presentatie. Ik vind haar mooi. Destijds volgde ik de strijd met haar coach Gerard Bakker en later grijpt mij de dood van haar partner aan, terwijl zij zwanger is. En dan wordt ze NRC-correspondent in China, na een studie Chinees in Leiden. Hoe lang is het nog wachten op “Vriesekoop, de musical”?
De andere gast is Jan Siebelink, die ik zelf al twee keer mocht interviewen. De eerste keer over “Knielen op een bed van violen”, en nog niet zo lang geleden  over “Het Lichaam van Clara”. Brands en Siebelink praten, uiteraard, over schrijven. Een citaat blijft me bij. Natuurlijk gaat het weer over waarheid en fictie. Hoe die zich verhouden. Siebelink merkt op: “Waar het schrijven mij ontglipt, ligt de waarheid op de loer.” Hoe waar moet het zijn wat je schrijft? De schrijver sleurt je, als het goed is zijn roman in, houdt je 200-300 pagina’s vast en laat je dan weer gaan. Bevrijdt je uit zijn wereld, die even waarheid is. En soms gaat het schrijven zo van zelf, het ontglipt je, dat je teruglezend merkt dat je de waarheid, een nieuwe waarheid heb gemaakt. Schrijven is herscheppen. Zelfs in iets meer dan 300 woorden.