Christina

Vanochtend om 8:00 uur liep mijn wekker af. Het is een radiowekker en met mijn ogen en oren nog nauwelijks open hoorde ik dat de omroepster van dienst mij vertelde dat deze ochtend prinses Christina was overleden, 72 jaar oud. De nieuwsleester had dat te horen gekregen van de Rijks Voorlichtingsdienst. Eerlijk gezegd moet ik zeggen dat ik niet onmiddellijk in tranen uitbarstte. Ik had meer iets van ach ja, dat kan gebeuren als je kanker hebt. Ik ken meer mensen  die op 72-jarige leeftijd aan kanker zijn bezweken en die mij meer veel meer deden. Bovendien had ik al tijden lang geen moment aan prinses Christina gedacht. Maar vandaag met de radio 1 was zij onontkoombaar. Niet alleen werd haar doodsbericht bijna elk half uur herhaald, maar er kwamen ook steeds meer details. Zo zal zijn niet bijgezet worden in de koninklijke grafkelder in Delft, maar heeft zij gekozen voor een crematie, net zo als zij ooit koos geen lid meer te blijven van het Koninklijk Huis door voor haar huwelijk met een Cubaanse vluchteling geen toestemming aan het parlement te vragen. Uiteraard bleef ze wel lid van de koninklijke familie want familie heb je niet voor het uitzoeken, die heb je gewoon.
Ik heb Christina leren kennen als Marijke. Inderdaad niet direct een naam waarbij je aan een prinses of zangpedagoge denkt. Ik heb een nicht die ook Marijke werd genoemd door haar ouders, mogelijk zelfs geïnspireerd door de prinses. Zij liet zich later Mieke noemen om de zelfde reden waarom de prinses Christina werd, toch een naam met enige allure.
Christina werd steeds minder prinses, zij genoot, vertelt de radio mij, van haar anonimiteit in New York waar zij jarenlang heeft gewoond en zich inzette kinderen in contact met muziek te brengen.  En daar werkte zij ook als zangpedagoge. Want zingen kon ze. Bij begrafenissen en huwelijken in de familie getuigde zij daarvan.
Christine, een prinses op de achtergrond. Vandaag nadrukkelijk op de voorgrond, maar daarna zal ik nauwelijks meer aan haar denken. Een vergeten prinses.