Na 40 dagen

Dit zal wel de laatste keer worden dat ik schrijf over het ontruimen van het huis van Els. Het huis is nu zo goed als leeg. Nog een kleine poetsbeurt en dat was het dan. Einde verhaal of in ieder geval einde van een hoofdstuk. Dochterlief heeft met een vriendin nog wat in het lege huis gewerkt. Lijmresten van de vloerbedekking verwijderd, oud papier verzameld, nog een keer naar de afvaldienst gereden. We hebben afgesproken samen te lunchen. Uit het oud papier heeft ze nog een plakboek gered van Els haar tijd als au pair in Engeland. Zij was daar van half 1964 tot 1965. Een paar jaar daarna zijn we samen daar nog terug geweest en op bezoek bij de mensen  waar zij toen  bij in huis was. In het plakboek kom ik hen weer tegen. Ik herinner mij weer het etentje dat we bij hen hadden samen met de grootouders van de kinderen die aan Els haar zorg waren toevertrouwd. Mij zijn de rabiate standpunten bijgebleven  die granddad debiteerde over de superioriteit van het blanke ras. Els en ik deden er het zwijgen toe.
Ik kan er niet toe komen het plakboek bij het oud papier te gooien. Waarschijnlijk zal het gaan liggen verstoffen in een laatje van mijn bureau. Maar weggooien, nee dat niet. Daarvoor is het een te bijzonder tijdsdocument.
Een paar dagen geleden heeft Gade de vijver bij Els leeggehaald en is de vijverbak verwijderd. Dat moest van de woningbouwvereniging.Vijf kleine kikkertjes heeft zij weten te redden en die overgebracht naar onze vijver. Vandaag vond dochterlief nog een dolende kikker in  haar moeders tuin. Zij heeft die gevangen en naar onze vijver verhuisd. Daar zette hij (of zij) zich op de bloem van een waterlelie, bijkomend van alle emoties, de nieuwe omgeving  verkent.
Els is nu 40 dagen geleden overleden. In veel geloofstradities is vandaag een bijzondere dag, een nieuw fase is ingegaan.