Beweging

De laatste weken ben ik niet veel in beweging geweest. Eigenlijk veel te weinig voor de normen die daarvoor worden gehanteerd. En beweging, zo wordt alom beweert is goed voor mij. Natuurlijk ben ik wel in beweging geweest, heb mij zelfs tot aan de rand van ons land bewogen. Veel verder was zonder natte voeten te krijgen niet mogelijk. Maar ik kwam daar niet uit eigener beweging maar met de automobiel. Dat doet vermoeden dat je zelf in beweging bent, maar het is toch vooral het voertuig zelf dat zichzelf beweegt. Ik zit in een van de comfortabele stoelen en hoef daarin omdat het een automaat is nog minder te bewegen dan in een handgeschakelde auto. Het linkerbeen blijft onbewogen op zijn plaats. Ook bij het autorijden heb ik dus al weer minder beweging dan ooit.
Bij het lopen, zelfs de kleine stukjes in huis van slaapkamer naar keuken via de inloopdouche (een naam die ten onrechte veel beweging veronderstelt), laat ik mij vergezellen door een stok. Maar vandaag stond er een groter traject op het programma. Gade en ik waren op de lunch genood bij een goede vriendin. Voor iemand die goed ter been is een afstand van niks tussen haar huis en onze woning. Google maps houdt het op twee kilometer. Dat is natuurlijk een afstand waarbij je overmand door auto-schaamte er niet aan denkt met dat voertuig op pad te gaan. Maar te voet is mij nog altijd veel te ver en dat zal voorlopig er ook niet beter op worden. Dus wat resteert is dan mijn geweldige driewieler die de afgelopen weken ongebruikt in de gang heeft gestaan, maar met volgeladen accu bereid is aan de slag te gaan. Ik overtuig mijzelf dat dit ook na zo’n tijd immobiliteit toch ook weer mogelijk moet zijn. En ziet, ik leg de twee kilometer heen en de twee kilometer terug moeiteloos af en constateer dat trappen mij veel beter afgaat dan lopen. Ik heb weer wat bewogen. Niet dat het de moeite waard is om er over naar huis te schrijven, maar goed genoeg om er een blog mee te vullen.