Auberge

Wij boeken een hotel. Niet zo maar een hotel, nee een ‘Auberge’. Samen met de bevriende overburen, een nachtje in het tegen een grote stad aanleunend chique dorp W. Waarom het hotel niet gewoon  Hotel De Kieviet heet maar Auberge De Kieviet wordt al gauw duidelijk als wij er arriveren. Auberge klinkt voor mij wat naar vergane glorie en daaraan gekoppelde duurdoenerij. Het gebouw straalt uit dat het ooit ’top of the bill’ is geweest, dat schemert nog door de overal aanwezig vloerbedekking, die het hotel zijn eigen onmiskenbare geur geeft, door geen stofzuiger meer weg te krijgen en door spiegels waardoor je op de meest onverwachte plaatsen je zelf tegenkomt. Het hotel, pardon Auberge, oogt als een frêle oude dame, waar zelfs de dikste poederlaag de rimpels niet heeft weg gekregen, maar toch nog steeds een nauwelijks eigentijdse distinctie heeft behouden. Veel meer een ‘madame’ dan een ‘mevrouw’. Ooit moet zij ravissente zijn geweest, dat laten de korrelige foto’s van toen nog zien. Maar ze werd ouder en ouder. De statigheid bleef, maar het uiterlijk werd een mild craquelé gevat in schaduwrijk lover.
Wij genieten van onze verblijfplaats, zeker als wij ontdekken dat de bedden niet de tand des tijds hebben hoeven doorstaan maar op tijd zijn vervangen door comfortabele bedden. De lift naar onze verdieping heeft zich niet aangepast aan de haastige tijd van vandaag.Zij kiest haar eigen tempo.
Ooit heeft het restaurant twee Michelinsterren gehad. Maar dat was lang voor het een Fletcherhotel werd. Maar ook de chef van vandaag weet van wanten, zijn dorade laten we ons goed smaken. Iets van de grandeur van vroeger is ook nog te zien in de attente bediening. Ook die maakt van het hotel een auberge.
De Fransen hebben het woord auberge geleend van het Nederlandse herberg. Een woord dat degelijkheid uitstraalt, twee voeten op de grond. Auberge klinkt wat lichtvoetiger. Auberge De Kieviet, toch een juiste naam, beter dan Herberg De Kieviet.