Waken-2

De weg van Nijmegen naar Zutphen kent nauwelijks nog geheimen voor ons. Het is nu al ruim een week elke 50 kilometer heen, 50 kilometer terug. Els, die ik nu bij name noem en niet langer meer Ex, die was een van de figuren in mijn blog, zien we lichamelijk elke dag een beetje meer achteruit gaan. Zo noemen wij dat. Achteruit gaan. Maar ze heeft ons duidelijk gemaakt dat het voor haar een vooruit gaan is, een voortgang naar een bestemming waar het goed toeven zal zijn. Daar is zij van overtuigd en ik heb niets, maar dan ook helemaal niets om aan haar overtuiging te twijfelen.
Haar lichaam wordt brozer en brozer, ze praat moeilijker en heel zacht alsof haar stem al van verder weg komt. Een stem die zachte lieve woorden zegt, maar ook zaken doorgeeft die wij straks als het einde er is ons ter harte moeten nemen. Zij heeft, ziek als ze is, heel ziek, de regie nog in handen, maar tegelijkertijd heeft zij zich volledig verzoend met het onafwendbare. “Ik ben nieuwsgierig”,  zei ze een paar dagen geleden nog en ook voegde ze mij toe: “Ik ga wel dood, maar ben niet weg!”
In het hospice heeft zij een prachtige kamer, maar hele dagen wil zij op haar bed naar buiten gereden worden. Daar rust zij onder een groen dak van vier in elkaar gevlochten leilinden. In de vijver voor het centrum zwemmen jonge ganzen, getuigen van het nieuwe leven, een vlinder fladdert voorbij. Els ligt rustig, zonder pijn, met een baseballpetje tegen het voor haar te felle licht, te doezelen. Ogen dicht hoort ze alles. Vraagt soms om een slokje water, Voorzichtig helpen wij haar rechtop. Een paar nipjes is haar genoeg. “Fijn,” zegt ze en daarmee vat ze precies samen zoals het is.
Het is fijn bij haar te zijn, naast haar aan haar bed te zitten en naar haar gezicht te kijken. Een gezicht dat al veel verder kijkt dan dat wij kunnen zien. Om beurten zitten wij bij haar, zonder woorden. Er is genoeg gezegd, maar het is heel fijn haar te zien. Dichterbij dan ooit.