Ulm

Gade is op de terugweg.Vanochtend, zeg maar gerust midden in de nacht, want dat is half vijf voor mij, is ze opgestaan voor 14 uur in de bus. De bus die haar van haar vakantieadres ergens in de Zwitserse Alpen terugbrengt naar hier. Als zij in de buurt van Ulm is hebben we telefonisch contact. Natuurlijk zal ze de bergen en de bloemen missen, maar het is ook goed weer thuis te komen. Misschien is dat wel een van de aardige dingen van een vakantie. Niet alleen het weg zijn is aangenaam, maar ook het weer thuis komen kan tot een van de vakantiegenoegens worden gerekend.
Een paar weken geleden al hadden we de familie uitgenodigd om Tweede Pinksterdag bij ons te komen lunchen. Pinksterzondag zouden we dan mooi de boodschappen daarvoor kunnen doen en tijd te over om een en ander voor te bereiden. Gisteren kwam ik er achter dat op Pinksterzondag de winkels gesloten zijn. Elke zondag is onze grootgrutter geopend, maar op de dag dat herdacht wordt dat de geest nederdaalde en de apostelen in alle talen hun geloof gingen verkondigen, is de kruidenier dicht. Misschien nog wel een allerlaatste restje van zondagsrust die alleen voor Paas- en Pinksterzondag nog van toepassing is. En rond Ulm krijg ik van Gade een boodschappenlijstje door, zodat Pinkstermaandag de familie zich niet alleen met de Geest, maar ook nog met een smakelijke lunch  kan voeden.
Het is even zoeken naar de pijnboompitten en de kokosyoghurt, maar de rest, waaronder geitenkaas aan een stuk en zongedroogde tomaatjes in olie, laat zich gemakkelijk vinden. Tegen de tijd dat zij nog 110 kilometer van Keulen verwijderd zijn heb ik alles binnen .
Ik moet dit blog nu afbreken, wil ik op tijd in Arnhem zijn, waar haar busreis en daarmee haar vakantie eindigt. Haar laatste sms-bericht luidt dat zij die kant op racen.