Kersenboom

Ik weet niet of zij de boom zelf geplant heeft of dat die  er al stond toen zij in het huis trok, nu bijna dertig jaar geleden. Maar hoe dan ook de kersenboom was in de loop der jaren uitgegroeid tot een boom van majestueus formaat die elk jaar weer rijke vrucht droeg. Familie, vrienden en bekenden aten mee en nog was er genoeg. Het leek wel een wonderboom, die hoe meer er van gegeten werd jaar na jaar steeds maar weer meer kersen leek te dragen.
Als je het goed beschouwde was de boom veel te groot voor het achtertuintje waar die stond. Zo’n forse boom verdiende meer ruimte, maar die was er eenvoudigweg niet. Het tuintje was niet groter, de boom werd dat steeds meer. De boom groeide en groeide tegen de klippen op. En ook nu weer kon je al zien dat het over een paar weken, een maand misschien, weer een waar kersenfestijn zou worden en mij straks, zoals elk jaar, gevraagd zou worden of ik niet wat kersen mee naar huis zou willen nemen. “Ze komen anders gewoon niet op”, kreeg ik en met mee vele anderen te horen. Het was met haar altijd weer goed kersen eten.
Totdat de storm kwam. De boom verzette zich uit alle macht, maar het mocht niet baten. Ze was te hard gegroeid en daarbij vergeten goed wortel te schieten. Zij had al haar kracht gegeven aan een kruin vol kersen, maar haar wortels waren niet diep genoeg gegroeid om de storm te weerstaan. Ze bezweek. Stutten was nog mogelijk geweest, maar al die stutten zouden niet in het tuintje passen. Dus kwam de hovenier en zij zaagde de boom in kleine stukken om. De kersen begonnen al te kleuren, maar zouden niet meer gegeten worden. Nog geen smaak.
De hovenier liet een stobbe staan. “Wie weet misschien loopt die nog uit?”, maar vruchten zal zij de boom niet meer zien dragen.