Handwerk

Net voor het slapen gaan zap ik nog even langs Nederland 1, 2 en 3. Macht der gewoonte. Het lijkt of ik mij zelf zo geprogrammeerd heb. Nu kan ik haast niet anders meer dan voordat ik de tv uitzet nog even die nu bijna rituele handeling uit te voeren. Even vlug langs die drie zenders, waarvan ik weet dat ik er niet lang bij zal blijven hangen, omdat het bed lonkt en slapen een van mijn meest favoriete bezigheden is. De mens, ik in ieder geval, ben voor een groot deel een gewoontedier.
Ik logeer deze week bij mijn zoon en ik sta op punt naar bed te gaan. Ik ben als laatste nog beneden. Guus, zijn teckel, heeft zich al voor de nacht geïnstalleerd naast mij op de bank. Hij ligt op zijn rug, voorpoten en kop verstopt onder een dekentje waar zijn achterpoten nog uitsteken. Waarschijnlijk is hij aan het dromen, zijn pootjes bewegen al luchtfietsend. Ook in zijn dromen rent hij achter een weggegooid balletje aan, een spelletje waar hij wakker nooit te moe voor is.
Ik start mijn rituele rondgang langs de drie zenders. Kort en vluchtig zie ik een hoogpolige presentatrice die op bezoek is bij een mijnheer die zijn lichaam onderhuids vol heeft laten zetten met wel vijftien implantaten. Via die geïmplanteerde chips kan hij zijn voordeur openen door zijn vuist tegen de deur te houden. Hij verklaart dat dat heel erg handig is, want zo hoef je nooit bang te zijn je huissleutel te vergeten. En via een ander implantaat  heeft hij een magnetische vinger, handig om een paperclips van de vloer op te rapen. Mij wil niet te binnenschieten wanneer ik voor het laatst een paperclip van de grond heb moeten oprapen, maar voor de meneer is het naar zijn zeggen een uitkomst.
Ik zap verder, gewoon door op een knopje van de afstandsbediening te drukken. En zo zet ik ook de tv uit. Weliswaar een geprogrammeerde handeling, maar niks bionisch, niks implantaat, gewoon ouderwets degelijk handwerk.