Schaal

Vanochtend reed ik op een voor mij bijna onchristelijk tijdstip naar Arnhem. Ik zette Gade op de Sonsbeekzijde van het NS-station af, vanwaar de bus naar haar Zwitserse vakantiebestemming zou vertrekken. Er was geen haltebordje te zien, maar er waren al heel wat mensen met rolkoffers en rugzakken. Ik heb de touringcar niet zien aankomen, noch vertrekken, maar ik neem aan dat Gade met haar reisgezelschap nu al een heel eind op weg is. De bus zou er zo’n 14 uur overdoen.
Ik kan mij niet herinneren wanneer ik voor het laatst op een zondagochtend ver voor 09:00 uur van Nijmegen naar Arnhem ben gereden. Het leek even of de weg alleen voor ons was aangelegd, zo weinig verkeer was er op dit in ieder geval voor mij matineuze tijdstip. Zelfs op de Waalbrug, die nu een wirwar van rijstroken is en waar je auto over het voormalige rijwielpad wordt geleid, zijn wij zo goed als de enige gebruiker. In een paar minuten zoeven we van de ene stad naar de andere. Twee steden waar tussen enige gecultiveerde rivaliteit heerst, maar eigenlijk ondanks twee rivieren, zo goed als buren zijn. Kunstmatig lijkt er enige afstand in acht genomen te worden. De steden worden verbonden door een 120- kilometer weg waar je zelfs op een uitgestorven zondagmorgen maar 100 mag rijden. Het zal niet lang meer duren en dan zijn beide steden aan elkaar vastgegroeid en wordt de A-weg die hen verbindt, een stadsweg waar je maar 50 mag rijden.
Hoe moet het dan met de gespeelde rivaliteit tussen beide steden? In minder dan 10 minuten rijd ik nu al van brug tot brug. Tenminste op deze zondagochtend. Ze liggen al zo dicht bij elkaar. Arnhem is zo goed als Nijmegen-Noord en en Nijmegen is haast een Arnhem -Zuid. Het is maar welke schaal je hanteert en door wiens ogen je kijkt. Op de wereldbol in mijn werkkamer zijn beide steden niet terug te vinden. Maar ze bestaan wel. Ik ben in drie kwartier op en neer, inclusief afscheid nemen van Gade, die nu al honderden kilometers ver weg is.