Alarm

Gade was in de grote stad A. Twee nachten logeerde ze daar bij vriendinnen. Eigenlijk hoefde ze alleen maar afgelopen dinsdag in A te zijn, maar dat was de dag die uitgeroepen was tot stakingsdag. Het openbaar vervoer legde het land plat, heet het cliché. Duidelijk was in ieder geval dat de grote stad met het openbaar vervoer niet te bereiken was, tenzij je op de luchthaven S  landde en met de trein vandaar naar A reed. Dat had de rechter zo bepaald. Maar er is geen vliegverbinding tussen N en S. Dus ging Gade op maandagavond al derwaarts om zo toch tijdig op haar plezierige afspraak te zijn. Vandaag, de treinen reden weer volgens dienstregeling, kwam zij weer terug. Twee nachten had ik in betrekkelijke eenzaamheid doorgebracht, want mijn neef (zie mij blog van gisteren) logeerde bij mij, zodat ik de nacht toch niet alleen in huis was. Dat kan namelijk een linke zaak zijn want heel af en toe slaat een van mijn kwaaltjes wat heftiger toe en moet er iemand in de buurt zijn om het tij te keren. Gelukkig is mij dat maar een keer overkomen, het risico lijkt dus gering, maar een risico blijft een risico. Soms is het spannend dat te lopen, we kunnen tenslotte niet alles voor zijn, maar voorkomen is beter dan genezen, om er nog maar eens een oude volkswijsheid tegenaan te gooien. De aanwezigheid van Neef compenseerde de afwezigheid van Gade. Ik instrueerde Neef wat te doen in het geval dat en ik moest hem vooral beloven dat mij niets zou overkomen. Leek hem wel zo prettig. Als alarmsysteem rustte ik mijn nachtkastje uit met een belletje in de hoop dat ik, mocht het nodig zijn, nog bij machte zou zijn dat te laten klingelen. Voor de zekerheid lieten we de diverse deuren openstaan, maar ik vraag me af of hij dat belletje van niks wel zou horen als hij diep in slaap was en ik half in coma.
Ik heb twee nachten als een roos geslapen met Harrie de kat dicht tegen me aan. Gade is weer terug uit de grote stad A. Of het alarmsysteem werkt blijft voorlopig de vraag.