Verleiding

Koffiedrinken met zoonlief. Als hij vindt dat hij weer te lang niet op bezoek is geweest belt hij mij voor een afspraakje. Gewoon even de stand van zaken doornemen. Horen waar hij mee bezig is of bezig gaat. En hoe het met mij gaat. Deze keer spreken we af in koffiecafeetje op de hoek van de straat. We bestellen onze cappuccino. De vraag of we er iets lekkers bij willen beantwoorden we negatief. Lekkers is voor ons allebei een verboden vrucht geworden. En we weten maar al te goed dat die het lekkerst zijn. Maar we weerstaan de verleiding en beperken ons tot, vooruit dan maar, het chocolade paaseitje dat bij de koffie geserveerd wordt. Je moet je niet alles willen ontzeggen.
Natuurlijk hebben we het ook nog even over de brand in de Notre-Dame. Degene die ons de koffie serveert is eigenlijk glazenierster. Ik vraag haar of ze nu niet naar Parijs verhuist, want daar moet nu toch werk te over zijn. Ook al zijn de grote roosvensters naar alle waarschijnlijkheid voor het grootste onheil gespaard, er zullen toch heel wat ramen gesneuveld zijn. En op je cv staat het natuurlijk erg goed, de restauratie van deze kerk. Maar een vertrek naar Frankrijk overweegt zij niet.
De ochtend vordert. En van koffietijd wordt het lunchtijd. Ons voornemen  om het bij twee cappuccino’s te laten wordt door de tijd ingehaald. We vragen de lunchkaart en maken een keuze uit het vele lekkers dat daarop vermeld staat. Ik kies voor een voortreffelijke aspergesalade, zoonlief gaat voor andere lekkernijen. Het smaakt ons beiden voortreffelijk en voelen ons in het geheel niet schuldig om aan de verleiding uiteindelijk toch te hebben toegegeven. Graag citeer ik voorkomende gevallen Oscar Wilde: “The only way to get rid of a temptation is to yield to it.” De enige manier om van een verleiding af te komen is er voor zwichten. Zoonlief en ik zijn het eens.