Strohalm

Afgelopen zondag zag ik de laatste aflevering van ‘De Luizenmoeder’. Die serie heeft voor mij in ieder geval de dooddoener “Dat vinden wij niet raar, dat vinden wij bijzonder” opgeleverd. Ik genoot van de luizenmoeder, maar meer nog van de sullige directeur van openbare basisschool ‘De Klimop’ en natuurlijk van Juf Ank, die steeds weer net op tijd in de bocht terug vloog als zij dreigde daar voorgoed uit te verdwijnen.
Mijn dagblad van vandaag besteedt uitgebreid aandacht aan Juf Ank. Zowel in een opiniestuk van Ferdinand Borger, als in Willem Pekelders ‘Klein verslag’. In beide artikelen wordt stil gestaan bij de beslissing van Juf Ank om geen directeur te worden van ‘De Klimop’, een functie die haar als het ware in de schoot wordt geworpen, maar te kiezen voor het jufschap op de ‘School met de Bijbel ‘De Strohalm’. Daar is naar haar zeggen meer sprake van geloof, hoop en liefde dan op ‘De Klimop’ waar, citaat: “niemand mag falen en niemand elkaar steunt of vertrouwt, omdat er geen enkel besef meer is van een groter geheel.” Een ferm statement op primetime dat je eerder bij een confessioneel gewortelde omroep verwacht dan bij de Avrotros. Juf Ank veegt gelijk ook nog maar even de vloer aan met de baas van de scholenkoepel en de Klimop-directeur die zij zou mogen opvolgen. Twee mannetjes die zich alleen maar gedachteloos laten drijven door geld en goed, zonder bezieling of echte betrokkenheid.
Niets in deze serie is toevallig. Achter elke zin, elke dialoog proef je de dubbele laag die de bedenkers hebben aangebracht, maar die soms zo snel gebracht wordt dat het je bijna ontgaat. Zo vermoed ik ook de dat de namen van de scholen, zeker in samenhang met elkaar, niet zo maar gekozen zijn. De wild woekerende en uiteindelijk alles verstikkende klimop tegenover de strohalm, de uitgedorste korenaar, beeld van een laatste houvast, die misschien nog redding brengt.
De luizenmoeder, veel meer dan zomaar een serie.
Juf Ank, het ga je goed.