Treurbeuk

Als ik een huwelijk buiten het stadhuis heb, haal ik eerst de akte op en breng die later ook weer terug. Zo ook gistermiddag. Een huwelijk in Sfeerhuis De Looimolen. Mooie locatie, leuk stel en een aardige eigenaar. Het trouwen was buiten. Onder een grote treurbeuk, die als een koepel het gezelschap overhuifde. Nu is een treurbeuk natuurlijk niet een boom die je direct in verband kunt brengen met een huwelijk. Tenminste nog niet op het moment van voltrekking ervan. En een terloopse opmerking plaatste dat dan ook in de juiste context en maakte van een treurbeuk een feestbeuk. Maar een fikse verspreking van mij deed deze trouvaille volledig te niet en zorgde voor de nodige zenuwachtige hilariteit toen ik het had over deze fraaie locatie Sterfhuis De Looimolen. Natuurlijk werd er gelachen, maar de eigenaar deed dat als de bekende boer. Terug in het Stadhuis liep ik nog even binnen bij de afdeling communicatie. Ik wilde nog even iets kwijt over de naturalisatiebijeenkomst van dinsdag en raakte aan de praat met een drietal oud-collega’s. Vijf jaar ben ik nu met de VUT. De afdeling is inmiddels al weer eens gereorganiseerd en representatie is los geweekt van communicatie. Ik vind dat een domme beslissing en vond de combinatie van die twee een logische en voor mij persoonlijk plezierige zaak. Maar soms moest een afdeling getalsmatig wat opgetuigd worden om die wat meer aanzien te geven en worden dat soort, vaak aan personen gerelateerde, beslissingen genomen. En we hebben het over vroeger en destijds. En dan blijkt hoe de jaren over elkaar schuiven, hoe in de herinnering het ene jaar het andere inhaalt.