Roken

In augustus 2010 en in mei 2011 schreef ik een blog met de zelfde titel als vandaag. Als u dat terugleest kunt u nog eens lezen dat ik mijn hele leven nauwelijks gerookt heb behalve dan tijdens een schoolkamp in Noord-Frankrijk toen ik een jaar of veertien was. Ik dacht toen nog dat het stoer was om te roken, maar ik vond de Franse Gauloise-sigaretten zo smerig dat ik blij was dat het kamp voorbij was en ik niet meer hoefde te roken. Ik kwam uit een stevig rokende familie. Het was in de tijd nog bon-ton om te roken. Ik herinner mij nog feestjes waar het blauw van de rook zag. Wij hadden in die tijd ook een parkiet in een kooitje, die tijdens zo’n doorrookt feestje  bij gebrek aan schone lucht bijkans van zijn stokje viel. Het devies was dan niet laten we wat minder roken, maar de parkiet werd met kooitje en al op de gang gezet om weer en beetje op adem te komen. Zonder ook maar een sigaret aan te raken rookte ik op zulke avonden, net als de parkiet, van zelf mee.
Veel later werd ik een actief lid  van de Club van Actieve  Niet-rokers. Op al mijn uitgaande post plakte ik een niet-roken stickertje en ons huis werd een rookvrije woning. Een besluit dat, zij het met enig morren, door familie en vrienden werd gerespecteerd.
Vandaag lees ik de krant dat de Alliantie Nederland Rookvrij , waar tientallen organisaties die op de een of andere manier anti-roken en anti-tabak zijn zich verenigd lijken te weten, twee longartsen van de Stichting Rookpreventie Jeugd als lid hebben geschorst. Hun werkwijze zou te confronterend zijn en niet passen in de polderende aanpak van de Alliantie.
Natuurlijk kun je van mening verschillen over strategie en aanpak, logisch in zo’n club met 150 participanten. Maar om de twee longartsen, die dagelijks geconfronteerd worden met de trieste gevolgen van het roken de deur te wijzen, is natuurlijk te gek voor woorden. Dat getuigt van net zo veel inzicht als destijds bij onze familiefeestjes de parkiet op de gang te zetten in plaats van niet meer te roken.