Capoeira

Een paar weken geleden lag ik nog in het ziekenhuis, waar ik met de nodige zorg en aandacht weer opgekalefaterd werd. Mijn actieradius was een paar meter rond mijn bed, tenzij ik in een rolstoel van het ene naar het andere onderzoek werd gereden. Als iemand mij in die week of de weken die daaraan vooraf gingen had gezegd dat ik over een tijdje weer mee zou doen aan capoeira-dansen, had ik toegevoegd dat fantasie een goed ding is en gekoesterd moet worden, maar dat te veel de zaken ongeloofwaardig maakt. Zelfs als je geneigd bent het te ontkennen weet je dat alles zijn grenzen heeft.
Nu is het misschien ook wat overdreven om de stuntelige huppelpasjes die ik gisteren in de Tielse Agnietenhof maakte zelfs met het nodige voorbehoud te betitelen als capoeira maar het was mijnerzijds toch een goedbedoelde navolging van wat de workshopleider, bedreven in dans en educatie, ons voordeed. Gelukkig was er F, mijn vaste begeleidster bij dit soort culturele manifestaties, met wie ik samen de eerste pasjes op de dansvloer legde. F werkt nog bij de instelling waar Gade zolang de scepter zwaaide en die nu al voor de vierde keer op rij jaarlijks deze netwerkbijeenkomst organiseert voor in Gelderland werkzame personen op het snijpunt van kunst, cultuur en educatie. Ik voel me daar ook als een vis in het water, zelfs al komen er vooral herinneringen naar boven uit de tijd dat ik daar zelf actief in was. Dat is al weer vele jaren geleden, maar het oude gevoel van met een groep werken aan wat toen nog creatief spel of erger nog verbale expressie heette komt weer snel terug. Ik constateer dat veel het zelfde gebleven is, soms een nieuwe naam heeft gekregen. Het jargon heeft zich gewijzigd, maar de intenties, de gedrevenheid en de betrokkenheid zijn er nog steeds. En dat stralen de deelnemers uit. Het is goed dat mee te maken en te beleven, hoe stuntelig mijn capoeira-dansje ook mag zijn. Capoeira voor senioren, misschien een gat in de bewegingsmarkt?