Welkom

Wie de laatste weken ook het blog van mijn Neef (www.dossiermoddergat.nl) heeft gevolgd heeft kunnen lezen dat hij en zijn echtgenote bezig is met afscheid nemen. Heel veel afscheid nemen. Dat is ook logisch, want zij vertrekken voor een jaar of drie naar Frankrijk en zijn deze dagen bezig de banden die hen met Nederland verbinden dan wel niet aan het doorsnijden, maar in ieder geval wel veel losser aan het maken. Vrienden worden bezocht, bloemen in ontvangst genomen, waardering uitgesproken. En natuurlijk weet ik ook wel dat Frankrijk niet het einde van de wereld is, het ligt toch wel net iets verder weg dan Drenthe. De provincie waar zij woonden en waar Gade en ik geregeld als zij met vakantie waren in een ver land op hun huis aan de bosrand en kat pasten. Voor ons was het een paradijsje, dat mooi verbouwde boerderijtje waar wij ons zo thuis voelden. Van die plek hebben wij ook afscheid genomen, een afscheid dat in niets te vergelijken valt met het afscheid dat Neef en zijn vrouw nu nemen van wat hen zo vertrouwd was. Zij verzetten hun bakens.
Ik ben allesbehalve afscheid aan het nemen, alhoewel het er even op leek dat ik met een heel definitief afscheid bezig was. De voorbije weken heb ik weer heel wat mensen ontmoet die mij meedeelden dat het dan waarschijnlijk mijn tijd nog niet was. Ja, je wordt niet zo maar een cliché. En het aardige was dat al die mensen mij weer een warm welkom toe riepen. Ze waren minstens net zo blij mij weer te zien als ik hen. Nu kan ik mij van mijn geboorte niets herinneren, maar het was af en toe net of ik mijn geboorte weer opnieuw vierde. Misschien was het wel zo dat ik destijds met even veel enthousiasme welkom werd geheten als nu na mijn redelijke herstel.
Afscheid en welkom. Een onafscheidelijk paar. Ik neem afscheid van Neef en zijn vrouw en ik zelf voel me weer zeer welkom.