Vaandel

Op het plein voor de bioscoop verschijnen plotseling vier, vijf mannen. Wij zien ze vanuit het filmtheatercafé waar wij het laatste half uur verdoen voordat wij ons in en meer dan drie uur durend filmepos zullen storten. Het is of wij naar een vreemde scene uit een film zitten te kijken. De mannen hebben rode sjerpen om, een heeft er een doedelzak bij zich. Ik kan niet horen of hij daar iets op speelt. Het cafégeruis overstemt het straatrumoer. De rode sjerpen geeft de mannen een fascistoïde verschijning. Een van de mannen torst een meterslange vlaggenstok. Ze hangen er een lang rood vaandel aan. Doordat het zo hard waait laat het vaandel zich maar moeilijk aan de vlaggenstok hangen en als het hele gevaarte door een man omhoog gehouden wordt lijkt het op een veel te grote mast op een eenpersoonsbootje. Een paar kameraden schieten toe zodat de vaandeldrager niet met vaandel en al om tuimelt. Door de wind is niet goed te lezen wat in gouden letters op het vaandel staat. Ik lees Caduto, maar de rest gaat in de wind verloren. Een van de mannen ontvouwt een spandoek. De tekst maakt duidelijk uit welke hoek de wind waait: “Godshuwelijk = 1 man + 1 vrouw.” Het lijkt of de vier mannen dan een lied aanheffen, maar het kan ook een gebed zijn, getuigenis dat zij aan de goede kant staan. Ik zie hun monden bewegen, maar versta hen niet. Ik hoef hen ook niet te horen.
Ik kijk nog een keer naar het zielige hoopje mannen. Hun sjerpen wapperen in de wind. De mensen gaan hen voorbij. De film begint.
Weer thuis. Ik probeer er achter te komen waar de mannen vandaan komen. Het blijkt een actiegroep tegen homoseksualiteit en voor het gezin als onwrikbare hoeksteen van de samenleving. Vandaag heeft hun protest zich gericht tegen de universiteit en stonden zij ook op het plein voor het filmtheater, waar ik hen zag. Hun boodschap leek te verwaaien in de wind. Vijf mannen, met rode sjerpen. En zielig hoopje maar ook vond ik het maar een eng gezicht. Het moeten er niet veel meer worden.