Wisseltijd

Maandag was wasdag, woensdag gehaktdag, vrijdags aten we geen vlees, op zaterdag ging ik in de teil om gewassen te worden en op zondagochtend gingen we naar de kerk en ’s middag naar het Goffertstadion om voor een kwartje op de jongensrang het voetballen te bekijken. De tijd dat voetbalwedstrijden allemaal gewoon om half drie begonnen. En alle winkels waren op die dag ook gesloten. En dat allemaal getrouw wat het boek Prediker ons leerde dat er een tijd voor alles was.
Theatervoorstellingen zijn meestal nog ’s avonds en de meeste films in de bioscoop bekijk ik ook in de avonduren.
Maar er is een fikse verandering op til. De wasmachine draait als de trommel vol is en houdt zich niet aan een dagindeling, gehaktballen worden nauwelijks meer gegeten en vlees wordt ook op andere dagen dan vrijdag steeds minder genuttigd. Elke dag sta ik even onder de douche en N.E.C. volg ik op Fox-sport, waar elke dag wel een voetbalwedstrijd te zien is. Winkels zijn zeven dagen per week open. En in weerwil van het Bijbelboek blijkt er altijd een tijd voor alles te zijn. Niets lijkt meer zijn eigen tijd te hebben, anders dan de Mis op zondag.
De overbuurvrouwen vragen of we met hen naar de film gaan. De voorstelling begint om kwart voor twee. Voor het verhaal niet interessant is welke film wij gaan zien. Het is “If Beale Street could talk”. Een wrang verhaal dat te zoetsappig verteld wordt blijkt achteraf. Wat ik niet verwacht is dat het bij de cinema behorende café afgeladen vol zit. Een gewone maandagmiddag in maart. Het lijkt of heel 50+ Nederland al met pensioen is en tijd heeft om deze middag ter film te gaan. De mensen nemen de tijd zonder rekening te houden met dag en uur. Als de film uit is, schijnt buiten de zon uitbundig. Ergens diep in mij ligt nog de notie opgeslagen dat het na een bioscoopvoorstelling donker hoort te zijn. Het is even wisselen voor ik de tijd weer synchroon met mijn beleving kan laten lopen.