Wereldreiziger

Nicaragua, Rusland,  Taiwan, Japan, Nederland, België, Luxemburg, Frankrijk, Spanje, Italië, Griekenland, Engeland, Estland, Wales, Duitsland, Slowakije, Tsjechië, Zwitserland  en Denemarken zijn in willekeurige volgorde de landen waar ik ooit geslapen heb. Soms maar een nachtje op doorreis, soms wat langer tijdens vakanties en in de verste bestemmingen omdat mijn werk mij daar bracht. Negentien landen, eigenlijk een bescheiden rijtje. Nee, een wereldreiziger zou ik mij zelf dan ook niet willen noemen. En stuk voor stuk waren het weinig avontuurlijke expedities. Keurig geplande excursies, vaste programma’s, formele ontvangsten of ontspannend vakantievermaak. Behalve misschien dan die keer dat ik als verkiezingswaarnemer in Nicaragua in 1990 de nederlaag van het FSLN meemaakte en mij realiseerde dat ik hier geschiedenis mee maakte of die keer dat ik in een sompig Russisch bos met het busje waarin ik zat vast kwam te zitten in een modderpoel, ver van de bewoonde wereld en pas na uren werd bevrijd.
Ik heb nooit de aanvechting gevoeld om met een te zware rugzak op mijn frêle schouders de wijde wereld in te trekken en wel te zien waar ik zou uitkomen, rekenend op een onverwachte slaapplaats, trekkend van oord naar oord. Nee, in mijn jeugd was Zoutelande voor mij al ver genoeg en iets later was ik als een op zijn comfort gestelde kampeerder te gast op goed geoutilleerde campings dichtbij in Europa. Het trekken trok mij niet.
Vanmiddag was S op bezoek. Ik had haar bijna een jaar niet gezien of gesproken. Ze was nu een ruime maand terug, maar had daarvoor samen met haar vriend negen maanden door heel zuid-oost Azië getrokken. Van hoog in de Himalaya tot aan Bangkok, zonder vooropgezet tot in details uitgewerkt plan, zolang het geld het hen toeliet. Nu leest ze af en toe nog in het dagboek dat ze tijdens haar reis bijhield. Houdt de herinnering levend. Het bevalt haar hier ook weer goed, maar misschien over niet al te lange tijd misschien toch weer een tijdje naar Nieuw-Zeeland. De reizigster in haar lijkt niet te rusten. Ik zal het doen met haar verhalen en mijn in zachte tinten gekleurde herinneringen van geplande dienstreizen en kalme vakanties.