Trouwdag

Nee, de gang ligt niet bezaaid met felicitatiekaarten die Gade en mij gelukwensen met onze 17e huwelijksverjaardag. En ik denk niet dat dat alleen maar komt omdat er op maandag geen post bezorgd wordt. Zeventien jaar getrouwd, dat is nou niet precies een aantal jaren dat tot de verbeelding spreekt. Er zijn ook geen bloemstukken en fruitmanden afgeleverd, wel ging om kwart over negen de bel maar ik was toen nog te slaperig om daar adequaat op te reageren en Gade was allang  elders doende. Wie weet wat we misgelopen zijn. Uiteraard hebben we bij het ontwaken elkaar wel op passende wijze gefeliciteerd, want we beschouwen het nog steeds als een feestje met elkaar getrouwd te zijn, al die zeventien jaren lang. Maar met evenveel genoegen herinneren wij ons de veertien jaren die daar aan vooraf gingen en waar Gade en ik evolueerden van collega’s via geliefden tot echtpaar en van ‘latters’ via buren tot getrouwd stel.
Maar felicitaties van buiten. Vergeet het maar. Geen telefoontje van onze getuigen, geen aubade van de kinderen, zelfs geen e-mailtjes van vrienden of kennissen. Alhoewel dat niet helemaal waar is.
Er wordt de laatste tijd veel gemopperd over Facebook dat oncontroleerbaar alles wat er van ons te weten is te grabbel gooien en publiekelijk als ware het de hedendaagse versie van de middeleeuwse dorpspomp waar smeuïge nieuwtjes worden uitgewisseld. Maar als ik vanochtend mijn Facebook opensla zijn zij de enige die gewag maken van onze trouwdag en ons, namens het hele Facebook-team van harte daarmee feliciteren. Maar ik heb het donkerbruine vermoeden dat het bericht van hen zonder menselijke tussenkomst tot stand is gekomen.
Het is nu het eind van de middag. Ik zie dat er zo’n 25 “vrienden”op Internet actief zijn. Misschien lezen zij di stukje en wie weet zullen zij heel spontaan nu Gade en/of mij feliciteren met onze trouwdag. Wat een feest!