Diskwalificatie

Je hebt je stinkende best gedaan. De sterren van de hemel geschaatst. Sneller dan ooit iemand op die baan de 1.000 meter afgelegd. Het juicht van binnen. Je kijkt op het scorebord en dat bevestigt wat je al voelde. Jij bent de snelste, de rapste. De pijn in je borst en benen neem je voor lief. Het was de moeite waard. En morgen, je voelt het, je weet het, ben jij de Europees kampioen. Interviews. Ja, het zat er in en nu nu was het er uit gekomen. Baanrecord. Waar heeft de interviewer het nu over. Blokje weg getrapt, uit de baan geschaatst, afgesneden. Voordeel gehad. Hoezo voordeel met die snelheid.  Die paar centimeter, daar haal je geen voordeel uit. Hoe kom je daar nu bij. En als ik al een blokje geraakt zou hebben dan had dat blokje net iets verkeerd gelegen. Ik voel toch precies wat ik aan het doen ben. In een afgemeten en afgepast ritme. Als die blokjes goed liggen, raak ik geen blokje, kan ik niet eens een blokje raken. Zo afgepast rijd ik. Een baanrecord! Wat zeg ik een officieus wereldrecord voor buitenbanen! Man, man, dat laat ik me door een verkeerd neergelegd blokje toch niet afpakken.
Hoezo, juryberaad? Dat is toch nergens voor nodig. De beelden, terugzien? Waarom, vertrouwen ze hun eigen ogen niet meer. Een kind kan nog zien dat dat blokje op de verkeerde plaats lag. Zeker weten!
Bericht op www.NU.nl: De jury besluit Kjeld Nuis alsnog te diskwalificeren vanwege het raken van een blokje op de 1000 meter. De Nederlander had de afstand gewonnen in een baanrecord van 1.08,38, maar is nu uit de uitslag geschrapt. Kai Verbij wint daardoor de afstand in 1.08,97 en gaat ook aan de leiding in het algemeen klassement.