Stil

Het is of de wereld even zijn adem inhoudt. Zo stil ervaar ik deze dagen tussen kerst en nieuwjaar. Die periode die vergeven is van de hele en halve zondagen, van doordeweekse dagen die gevierd worden als zondag. Het lijkt of de kalender niet meer weet waar hij aan toe is. Dinsdagen die zondag worden, maar de maandag ervoor blijft gewoon een maandag, verandert niet in een zaterdag. Zelfs het weer houdt zich kalm en er wordt nog nauwelijks het geluid van een veel te vroeg afgestoken vuurpijl gehoord. De enkele sporadische knal accentueert de stilte. De stille nacht galmt nog na, hemelse rust.
Rond deze dagen gaan Gade en ik vaak op bezoek bij haar neef in de grote stad E. Je zou al bijna van een traditie kunnen spreken. De gespreksonderwerpen zijn ook zo goed als traditie. De familie, de gezondheid of wat daar van over is en hoe oud de Rolling Stones nu wel zijn. Voor de neef zijn de Stones heiligen die hij met afgunst bekijkt. Zo oud en nog zo vitaal. Ik heb niets met de Stones. Neef wel. Hij is er vast van overtuigd dat dit muzikale viertal zijn uitstraling en kracht ontleent aan hun muziek en dat zij zonder pilletje of poedertje kunnen. Hij zou willen dat ook te kunnen en als vijfde Stone met hen zou optrekken, van optreden naar optreden. Ik zou er niet aan moeten denken. Ik geniet ervan ouder en ouder en ouder te worden. Om niet meer ze nodig te moeten en te doen. Laat het maar rustig stil om mij heen zijn en laat het steeds stiller worden. Hoe stiller het wordt, hoe meer je hoort. Ik raad neef aan durven ouder te worden en niet meer zo nodig te moeten.
Het is of deze dagen, deze rustige dagen, daartoe ook alle gelegenheid geven. Wat zitten, mijmeren  en weten dat het goed is en stil en goed, de grenzen van tijd en ruimte voorbij. En van daaruit hopen op en geloven in een zalig nieuwjaar. Straks, overmorgen.