Tempo

Ik ben net naar de kapper geweest. Over dat bezoek is het een en ander te vertellen. Mijn kapper ziet er niet als een kapper uit, maar veel meer als een in deze tijd verdwaalde hippie. Maar hij is wel een echte kapper. Niet omdat hij goed kan knippen, dat mag je van een kapper verwachten, meer veel meer omdat hij zich gedraagt als en echte kapper. De hele knipbeurt blijft hij aan het woord en weet precies uit te leggen hoe de wereld in elkaar zo moeten zitten. En hij snijdt zijn opmerking toe naar wat hij van zijn klanten weet zodat je een op maat gemaakt advies van hem te horen krijgt. Ik zal daar na een volgende knipbeurt zeker nog eens op terugkomen.
Vandaag ben ik voor het eerst weer over de nieuw aangelegde straat naar hem toe gefietst. Een paar maanden was zijn zaak gevestigd aan dat wat je gerust een bouwput kunt noemen. Auto’s konden er niet meer komen en voor fietsen en voetgangers was een soort avonturentraject opengehouden dat veel mensen deed besluiten maar een eindje om te rijden. Maar nu was de straat weer open met een nieuw profiel ontsproten aan het brein van iemand die vast wel een boek had gelezen over de meest eigentijdse straatinrichting met half gescheiden rijbanen, onverwachte perkjes en brede trottoirs en als uitgangspunt dat het een gebied was waar de auto te gast was en de fietser het tempo bepaalt. En vanmiddag was ik dat. Op weg naar de kapper reed ik op de rijbaan. Kon niet anders. Een fietspad bestond niet meer. Achter mij reed een bus van lijn 8 richting Hatert), die mij niet kon inhalen omdat van de andere kant er ook een bus lijn 8 (richting Berg & Dal). Het ontwerp dat er op de tekentafel waarschijnlijk zeer modern en fris had geoogd, bleek in de praktijk geen ruimte te geven voor twee elkaar toekomende autobussen plus mijn driewieler. En zo bepaalde ik voor een moment het tempo van het stedelijke openbare vervoer: fietssnelheid, mijn fietssnelheid.