Bulletin

“Er is nog geen man overboord.” De specialist probeert zo zorgeloos mogelijk te klinken, maar de frons blijft in zijn voorhoofd. Het bloed dat ik een paar dagen geleden heb laten prikken vertoont waarden die hem niet zinnen. En daar moet wat aan gedaan worden. Hij schrijft mij twee medicamenten voor die tot gevolg zouden moeten hebben dat de teruggang dan wel niet omgekeerd, maar in ieder geval gestuit wordt. Hij vaagt me wat ik daarvan vind. Retorische vraag eigenlijk en hij legt uit dat ik een poedertje ga krijgen om het  kaliumniveau wat te stabiliseren en er om de twee weken een epo-injectie gezet zal worden. Iemand zal komen uitleggen hoe en wanneer dat te doen. Ik ga aan de drugs! Voorbij mijn aspiraties om op sportief gebied grootse prestaties te gaan leveren. Zelfs bij de meest oppervlakkige dopingcontrole zal ik genadeloos door de mand vallen en mocht ik een prijs winnen dan zal ik hem moeten inleveren en waarschijnlijk met pek en veren bekleed weggehoond worden.
Maar stel je nu eens voor dat poeder en prik wel het gewenste resultaat zullen hebben en de neergang danig vertraagd kan worden. Dat zou een meevallertje zijn, een mooi cadeautje voor mijn  nakende  verjaardag.
De specialist vraagt of hij mijn bloeddruk mag opnemen. “Als van een jonge meid!” is zijn conclusie. Toch nog iets dat in orde is.
In de ziekenhuisapotheek krijg ik de nieuwe medicijnen en worden de instructies van de arts en de apotheek gesynchroniseerd. Er bleek wat licht te zitten tussen de opmerkingen van de arts en de mogelijkheden van de apotheek, maar uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht. Het is maar goed dat Gade met me mee is gegaan. Met zijn tweeën hoor je meer dan alleen.
Thuis neem ik mijn eerste poedertje opgelost in water. De bijsluiter vertelt dat het effect pas over een tijdje merkbaar zal zijn. Ik wacht af met een onmetelijk vertrouwen in de geneeskunst.