Toon

Ik sliep slecht. Dat overkomt me maar zelden. Maar nu had ik last van kramp in mijn been, zo  zelfs dat ik er wakker van werd en mij verbaasde over het feit hoe rechtop de grote teen van mijn linker grote teen welk kon staan. Daar eindigde de kramp die ergens boven in mijn been begon en zijn hoogtepunt had in mijn linker kuit. Die kramp lijkt nog steeds een erfenis van de gescheurde achillespees, nu vijf jaar geleden.  Midden in de nacht sta ik even op , loop wat rond en voel de kramp langzaam wegtrekken. Gade vraagt of zij iets kan doen. Ik stel voor maar weer te gaan slapen en morgenochtend maar niet te gaan zwemmen. Ik zet de wekker op off.
Halverwege de ochtend  word ik wakker. Het is al tegen elf uur als ik het bed uit kruip. Onder de douche realiseer ik mij wat voor dag het is en weet tegelijk dat ik vergeten was dat vandaag mijn neef Toon jarig is. Ik kan het niet maken om die verjaardag te laten schieten. Toon wordt 85 en ik weet dat hij vast op mijn bezoek rekent. Gade is zo vriendelijk om bij de slijterij op de hoek het traditionele cadeau, een fles jonge jenever te kopen terwijl ik gauw mijn ontbijt naar binnen sla. De traditie leert dat Toon zijn verjaardag altijd in de ochtend viert. Ik vestig een nieuw record als het om douchen, aankleden, ontbijten en het schoon krabben van de bevroren autovoorruit gaat en het lukt mij om nog net voor het middaguur bij hem in een dorpje vijf kilometer verderop aan te komen.
Hij had zich al afgevraagd waar ik toch bleef. Ik biecht eerlijk op dat ik mijn bijna verslapen had en in weinig tijd naar hem toegekomen ben om hem te feliciteren met zijn verjaardag. Ik heb de traditie van het jaarlijkse bezoek in ere kunnen houden. Volgend jaar zal ik, kramp of niet,de wekker niet uitzetten om minder gehaast op visite te gaan. Volgend jaar, als Toon 86 wordt. DV.