Voyeur

Het is goed ergens bij te horen. Je voelt je verbonden en kunt je identificeren. Nu is de groep waar ik de afgelopen zondagavonden bij reken wel erg groot. Ik hoor bij de meer dan 5 miljoen Boer-zoekt-vrouwkijkers. Een echt gevoel van identificatie of verbondenheid levert dat niet op. Anders dan met Gade die trouw met mij mee kijkt. Nu het programma vordert, elke boer heeft maar een kandidaat nog tot zijn en in een enkel geval haar beschikking, overkomt mij steeds meer een licht gevoel van gêne. Dat ligt aan een aantal dingen. De kwaliteit van de boeren is te wisselend. Ik ga ze niet een voor een bespreken, maar er zijn weinig normale mensen bij. Goed, een aantal gedraagt zich redelijk normaal, maar er zijn ook een aantal uitgesproken engerds bij. De kwijl druipt er bij hun af als zij het over hun favoriete kandidaat hebben, maar ze proberen hun nauw verholen geilheid zo te maskeren dat het alleen maar stuitender wordt. Ik ben geneigd Jan Mulder gelijk te geven die in De Week Draait Door stelt dat het alleen maar om seks gaat. Behalve uiteraard bij de ene boerin die meedoet. Bij haar gaat het nergens om. Je ziet hoe zij zich onverbloemd zit te vervelen en is alleen maar op zoek naar een goede knecht. Maar daarvoor heeft ze net wel de verkeerde weggestuurd. Een partner heeft ze niet nodig, dat is haar bedrijf.
Nu de zaken meer en meer tot de kern komen voel  ik me steeds meer een voyeur die stiekem om een hoekje kijkt, maar intussen ook luidt uitkraait dat hij een voyeur is. Want het is natuurlijk gênant om zo in het quasi-intieme leven van vreemden mee te kijken. Natuurlijk, ze hebben het zelf gewild, maar toch. Soms moet je mensen tegen zich zelf in bescherming nemen. Niet alle boeren. Richard en Marcel mogen van mij tot op het bot zonder verdoving gefileerd worden, maar of hun kandidaten een zelfde lot verdienen?
Ondanks alles zal ik volgende week  weer ongegeneerd  kijken naar de romantische uitstapjes die de stellen gaan maken. En huiveren.