Jarig

Een vriend viert al een paar weken zijn 65e verjaardag. Hij doet dat niet op één dag met een groot feest en een boel gedoe, maar geregeld nodigt hij hij een klein groepje uit voor een feestelijke lunch. Van minimaal  4 tot maximaal 7 gasten, hijzelf en zij partner incluis. En zo is hij nu al een paar maanden bezig jarig te zijn. Zo kun je een langgerekt feestelijk bestaan leiden. Groot voordeel van die opzet is dat je alle tijd hebt met je gasten echt bezig te zijn. Op een massale verjaardagspartij heb je door de drukte geen mogelijkheid om met iemand  een gesprek aan te gaan dat verder gaat dan “Hoe gaat het er mee” en na het uitpakken van een cadeautje haast vergeten te zeggen “Dat had je toch echt niet hoeven te doen”. En de volgende dag weet je al niet meer wat je van wie hebt gekregen. Bovendien ben je op zo’n avond druk bezig om na te gaan of iedereen nog wel wat te drinken heeft na een dag die in het teken heeft gestaan van het lichtelijk verbouwen van je inrichting om iedereen een plaatsje te geven. In het geroezemoes van stemmen versta je nauwelijks meer wat er gezegd wordt. En de dag na je verjaardag staat in het teken van een paar afwasmachines draaien en je huis weer in de oorspronkelijke opstelling terug brengen en tot de conclusie komen dat je met niemand een praatje hebt gemaakt. Het lijkt dan of je eigenlijk overbodig was op je eigen verjaardag. De gasten vermaakten zich uitstekend met elkaar, ze zouden je niet eens gemist hebben als je halverwege vertrokken zou zijn.
Ik zal dit jaar mijn verjaardag over een dag of 18 ook niet groots en laat staan meeslepend vieren. Dit jaar niks geen blokjes kaas en schijfjes leverworst en al helemaal niet een grote pan met tomatensoep voor 40 mensen. Ik maak er een intiem gezinsfeestje van en nodig ik de komende tijd wat mensen op een lichte lunch uit. Misschien.