Volkslied

Hij staat er weer op als ringtone op mijn mobieltje. Al vele telefoontjes is het met mij meegegaan. Bij de aanschaf van een nieuw toestel was de verkoper altijd bereid om heel veel programma’s van het oude naar het nieuwe toestel over te zetten. Ik ben hen daar steeds erg dankbaar voor, want zelf heb ik nauwelijks sjoege hoe dat te doen. Ook al zal ik maar een fractie van de overgezette programma’s en bestanden gebruiken, het voelt toch goed aan ze nog gered te hebben, onder handbereik beschikbaar en niet ergens in de voor mij verder onbekende virtuele ruimte een eenzaam en onbekend bestaan te laten leiden.
Onlangs schafte ik mij een nieuw toestel aan. En ook nu weer was een aardige verkoper doende geweest heel wat bestanden over te zetten. Telefoonlijsten kwamen zo goed als ongeschonden over, foto’s die ik allang dacht voorgoed kwijt te zijn popten opeens op het nieuwe  toestel weer te voorschijn. Er leek niets aan de hand, het leven bewoog zich in een continue reeks voort. Zo goed als continue lijn. Ik werd gebeld op mijn nieuwe toestel. Dat werd gemeld met een hemeltergend plinkie-plonkie geluid, een fabrieksmatig in elkaar geknutseld melodietje dat artificieel en armoedig aandeed. Te meer daar in het verleden op mijn vorige telefoons een gesprek werd aangekondigd door een krachtig en majestueus gezongen Russisch volkslied. Sinds jaar en dag was dat lied met mijn telefoons verbonden. Op de een of andere manier liet dat volkslied zich niet als vanzelf van het ene naar het andere toestel verplaatsen. Daar leek het te eigenzinnig en te patriottisch voor en zich niet zonder verzet door wie dan ook als zodanig te laten gebruiken.
Ook Gade vond de fabrieksringtone ook maar een miezerig geluidje. Het Russisch volkslied was voor mij een souvenir aan mijn vele Russisch contacten. Alle vorige keren had Zoonlief er voor gezorgd dat deze hymne werd toegevoegd aan mijn bestand. Vanmiddag heeft hij daar weer voor gezorgd. Als ik gebeld wordt hoor ik gelukkig weer dit.