Pauwenveer

De uitreiking van de Gelderse Pauwenveer vond plaats in Ermelo. Gade had de uitnodiging voor de feestelijke uitreiking te danken als naklank van haar vorige betrekking en als prelude op een mogelijke nieuwe vrijwilligersfunctie. De Gelderse Pauwenveer is een tweejaarlijkse prijs voor een cultureel initiatief dat extra waardering verdient en wordt uitgereikt door het Prins Bernhardfonds. En ik mocht Gade vergezellen. Op naar Ermelo, dat toch nog verder weg was dan we dachten. Dwars over de Veluwe kwamen we aan bij een immens etablissement. Het leek wel een modern opgetrokken paleis met de dit soort instellingen eigen pseudo-protserige wansmaak. Als het maar glimt lijkt het al aan de doelstelling beantwoord te hebben. Ook de naam wordt van zo veel ouderwets en deftig aandoende letters en verbuigingen voorzien dat het enige moeite kost te achterhalen wat eigenlijk bedoeld wordt. ‘De Heerlickheijd van Ermelo’ blijkt een hotel, restaurant, congrescentrum, wellnesscentrum en trouwlocatie te zijn die opzichtig detoneert met de fraai bosrijke omgeving.
In de ontvangsthal roezemoest het genoeglijk. Voor de prijs, de Pauwenveer, zijn drie kleine musea genomineerd. De winnaar mag met € 25.000 naar huis, de twee afvallers krijgen € 5.000 als troost. Het merendeel van de aanwezigen is betrokken bij een van de drie musea. Musea waar ik het bestaan niet van kende, maar die deze middag uitgebreid in het zonnetje worden gezet. Het zijn het Elburgs Museum, het Elizabeth Weeshuismuseum in Culemborg en de uiteindelijke winnaar het Nationaal Onderduikmuseum in Aalten. Kleine musea met een minieme staf en heel veel betrokken vrijwilligers.
Het feestelijke programma is een mooie mix van informatie en entertainment met als apotheose de bekendmaking van de winnaar. De Commissaris van de Koning kwijt zich op bewonderenswaardige wijze van die taak en geniet er van de spanning tot het uiterste op te voeren. En dan is er de receptie. Ik babbel met deze, Gade met gene. Er zijn drankjes en hapjes. Veel hapjes, want het is op dat tussenuur aan het eind van de middag, waarin de trek begint toe te slaan en er nog op de terugweg een tijdje in de file moet worden gestaan. Foerageren.  Praatje hier, handdruk daar, vluchtige zoen. Tot een volgende keer. Ja, het was een mooie middag. De avond is gevallen, het parkeerterrein zo goed als leeg.