Vaccinatie

Ik ben bezig met de afrekening van een fikse verkoudheid. Ik ruim de laatste restanten op van wat een griepje had kunnen worden. Door heel rustig aan doen heb ik dat kunnen voorkomen. Soms leek het er op dat het toch zou doorzetten. Blaffend hoesten dat nergens toe leidde, de keel alleen maar rauwer deed aanvoelen en er voor zorgde dat de spieren door het resultaatloos aanspannen pijnlijk aanvoelde. Ik kon precies voelen waar de longen in mijn lijf zaten.
In dit soort gevallen is er voor mij maar een remedie. Mij niet te druk maken en slapen, veel slapen. En zo er voor zorgen dat de lichte verhoging nergens ontaardt. Maar tijdens het schrijven van dit stukje lijkt het toch weer even dat het virusje, of wat het ook is, weer even heftig zijn kop opsteekt. Mijn keel prikkelt en veroorzaakt een hoestaanval die op geen enkele manier voor verlichting zorgt. Misschien put mijn verkoudheid wel kracht uit de griepspuit die ik vanmiddag haalde en beschouwt het terugtrekkende koutje de injectie als een welkome versterking van het kwijnend bestaan en zet een  laatste aanval in om het verloren terrein te herwinnen. Mijn lijf als slagveld, een geschonden terrein. Wie weet, mogelijk had ik de griepspuit niet moeten halen, dat laten uitstellen tot een later tijdstip als mijn lijf zich niet geplaagd had geweten door die verkoudheid die nu van de omstandigheden gebruik maakt om zich, wie weet dankzij de vaccinatie, nog even niet gewonnen te geven.
Op dit zelfde moment woedt in mij de strijd die als in de 80-jarige oorlog op en neer gaat. Dan weer is een deel van mijn lijf staats, dan weer Spaans. Ik zou eigenlijk liever willen dat ik in de periode van het 12-jarig bestand terecht zou komen, liever nog dat het 1648 was, de Vrede van Münster. Maar je moet oppassen met dat soort beelden. Want ook die vrede was maar van korte duur: 1678 Vrede van Nijmegen. Voorlopig hoest ik nog maar lekker door, niet staats, niet Spaans, maar gewoon op zijn Nimweegs.