Reünie

Ten onrechte maak ik in deze kolommen wel eens gewag van het feit dat ik nog maar zo weinig familie heb. Het is, denk ik dan, de prijs die je betaalt voor het feit dat je een nakomertje bent. Van het gezin waar je uit voort komt ben je nog maar de enig overgeblevene, ooms en tantes zijn al lang uitgestorven en wat blijft is een handjevol neven en en nichten. Neven en nichten die vaak leden zijn van kroostrijke gezinnen en ook al zijn er heel wat mij ontvallen, er blijken er ook nog heel wat over te zijn. Soms kom ik er nog wel eens een verdwaalde in de stad tegen, groeten elkaar, maken een praatje en gaan weer verder ieder zijn eigen weg.
Gisteren kon ik al enthousiast berichten over de onverwachte samenkomst van mijn huidige gezin. Een verhaal dat op zich al mijn vaker geuite klagelijke bewering logenstrafte dat ik nog maar zo weinig familie had. Sinds vanmiddag heeft die bewering zijn geldigheid helemaal verloren. Een van mijn nichten nam het initiatief een polste bij een aantal of die  het ook leuk zouden vinden om eens met elkaar af te spreken voor een mini-reünie. In de loop der jaren zijn veel neven en nichten over het land uitgezworven en werd de keuze gemaakt om het gezelschap voorlopig te beperken tot het min of meer honkvaste deel dat nog immer in de buurt woonde. De bedoeling was een programmaloze ontmoetingsmiddag er van te maken. Tijd en plaats werden vastgesteld.
Ik ben net terug, mijn hoofd nog vol verhalen en anekdotes. De ene opmerking lokte de andere uit en herinneringen die ergens onder een dikke laag stof op bijna onbereikbare plekken verborgen lagen kregen allengs weer glans. Het grijs en grauw van een herinnering vervloog en bleken mooie glanzende verhalen te worden als zacht glimmend mahoniehout met sierlijk beslag, een sierkistje met warme verhalen van toen.
We zullen elkaar nu, zo nemen wij ons voor, vast vaker ontmoeten. Er zijn nog zoveel verhalen te vertellen, familieverhalen. Mij zul je niet meer over het gebrek aan familie horen.