Sarton

De overbuurvrouwen zijn al weer ruim een week terug van hun vakantie naar de USA. Hun koffers zijn pas een dag of twee terug. Er was iets misgegaan bij het overstappen op de terugreis in Manchester. Vertraging, uitgevallen vlucht met als gevolg dat hun koffer eerder op Schiphol waren dan de overbuurvrouwen, maar omdat zij er nog niet waren gingen de koffers weer retour terug de Noordzee over met als gevolg dat toen zij een paar dagen op hun valiezen mesten wachten. Inmiddels zijn die wel aangekomen, zij het met de nodige beschadigingen. Tijdens hun verblijf in de VS geeft Gade hun planten water, haalt de post uit de brievenbus en houden wij een oogje op het verlaten huis. Burendienst. Dat kleine karweitje wordt steevast gehonoreerd met een souvenirtje van hun reis als uiting van dankbaarheid waarop wij steevast antwoorden dat dat toch niet had gehoeven. Hoort bij het ritueel. Maar nu zat dat blijk van appreciatie in de zo lang onderweg zijnde koffers. Vanmiddag, bij de thee is dat nu allemaal rechtgezet.Cadeautjes uitgepakt en inderdaad gezegd dat dat toch helemaal niet nodig was. De geschenkjes kwamen uit de staat Maine. En voordat we het weten, zo gaat dat tijdens zo’n vrijblijvende kout aan de tuintafel op een zomerse dag in september, vertelt Gade over haar ontmoetingen met de Amerikaanse schrijfster May Sarton, die in Maine woonde. De buurvrouwen kende dat verhaal, dat zich afspeelde aan het eind van de jaren ’80, niet. Gade vertelt en we tuimelen terug in de tijd hoe zij in de boekhandel waar zij toen werkte het werk van May Sarton ontdekte, alles van haar las, haar ging op zoeken toen zij op tournee in Londen en Cambridge was, hoe zij het voor elkaar kreeg dat een van haar boeken vertaald werd en zij May Sarton in ons land begeleidde op een promotietour voor die vertaling. De buurvrouwen hebben nog nooit van May Sarton gehoord, maar genieten van het verhaal. Ik heb het al vaker gehoord, zelfs deels mee gemaakt. Maar ik hoor het graag. Gade kan heel mooi vertellen.