Domino

Ik heb al vaker hoog opgegeven over het staatje waar ik woon. Een straatje qua oppervlakte van niks. Twintig huizen aan de ene kant, twintig huizen aan de andere kant. Of daaromtrent, prik me niet vat op een of twee huizen. In sommige huizen woont iemand alleen, andere voordeuren geven toegang tot wel vier appartementen, studio’s van postzegelgrote. En er zijn ook wat huizen waar vier studenten wonen. Dat is te zien aan het aantal fietsen dat in de voortuin staat. Een enkele bewoonster heft een kamer in het huis ter beschikking gesteld van een studente. Gade en ik hebben de luxe beschikking oer  twee huizen, inmiddels versmolten tot een woning.Het is een straatje waar de meeste mensen elkaar groeten en er ook heel wat bij elkaar op de koffie gaan of zelfs van tijd tot tijd een hapje mee-eten. Een typisch Nijmegen-Oost-straatje. Heel erg wit, goed opgeleid, gelardeerd met een handvol studenten. Zo’n straatje dus.
Vandaag hoorden we dat er op afzienbare tijd waarschijnlijk iemand uit ons straatje gaat verhuizen. Werk en gezinssituatie vragen een andere woonplek. Er komt een huis vrij in onze straat. Wij kennen een aantal mensen die best in onze straat zouden willen wonen. We kennen ook een aantal mensen waarvan wij het leuk zouden vinden als die in onze straat zouden komen wonen. We slaan zelfs aan het fantaseren dat als wij nu eens naar dat huis zouden verhuizen of een deel van ons huis zouden verkopen en dan vragen of die of die niet ons huis met ons zou willen delen. In de verbeelding breken we al tussenmuren af, voegen tuinen tot een landgoed samen, installeren een extra doucheruimte hier en vernieuwen een keuken daar. Het lijkt of wij een ingewikkeld dominotraject aan het bouwen zijn waar er ergens een stootje moet worden gegeven om het ene steentje het andere te laten omvallen. Maar voorlopig blijft dat leuke luchtfietserij met een fiets die wij bij een luchtkasteel parkeren. Een luchtkasteel, dat hebben we nog niet in onze straat, maar zou er zeker niet misstaan.