Kabeltje

Ik weet niet precies welke genade er heeft gewerkt toen bijna 45 jaar geleden mijn zoon werd geboren. Maar het zijn maar gedeeltelijk mijn genen die hij heeft meegekregen, want hij is voorzien van een stel waar ik in het geheel of in ieder geval in zeer bescheiden mate over beschik. Mijn computergenen (als die bestaan), komen niet veel verder dan het weten te vinden van de on- en off -knop en ik weet een beetje hoe je moet knippen en plakken en als ik erg mijn best zou doen is de kans niet denkbeeldig dat een powerpoint mij ook nog wel lukken. Wat ik ook nog kan is een mailtje versturen en iemand via Facebook feliciteren. Komen er wat meer gecompliceerde zaken aan de orde dan leg ik al gauw het hoofd in de schoot en bel mijn zoon die meer computervaardigheid in zijn pink heeft dan ik in mijn hele lijf.
Ik deed eerder al kond van het feit dat wij op slinkse wijze de beschikking hebben gekregen over het tweede seizoen van een serie die alleen maar via betaal-tv te zien is. De serie staat opgeslagen op Gades laptop. Engels ondertiteld voor doven zodat ook het piepen van een deur of het tinkelen van een kristallen luchter in de titels vermeld wordt, evenals het krachtig ademhalen of snikken van de hoofdrolspeelster. Wij bekeken wat afleveringen op het kleine laptopscherm en ik vroeg mij af of er niet een mogelijkheid was om de serie op ons grote tv-scherm geprojecteerd te krijgen. Dat vroeg ik ook aan Zoonlief, want de vraag aan mijzelf stellen bracht een oplossing in het geheel niet dichterbij. Hij zei dat daar een kabeltje voor nodig was en dat hij zo’n kabeltje nog wel had liggen. Zojuist kwam hij met het kabeltje langs. Stopte een kant in een mij verder onbekend ingang op de tv, de andere kant in de laptop. Hij leerde mij hoe met een paar drukknoppen ik van HDMI-1 naar HDMI-2 (vraag me niet waar HDMI voor staat) schakelde en ziet, daar verscheen de serie in volle glorie op ons TV-scherm.
Soms hangen de dingen maar aan een klein kabeltje.