Eiland

Ik kan mijn mails niet beantwoorden. Ik krijg wel e-post binnen. Onbelangrijke zaken, aanbiedingen voor dekbedovertrekken en reclames die op de een of andere manier mijn spamfilter weten te omzeilen. Veelal berichten die ik ongelezen in de prullenmand doe belanden. Ach ja, wat voor een belangrijke post zou ik in deze warme dagen waar driekwart Nederland op apegapen ligt ook moeten ontvangen. Er zijn twee berichtjes, niet echt wereldschokkend, die om een antwoord vragen. Ik schrijf die antwoordmailtjes en druk op de knop ‘verzenden’. Ik krijg dan een cryptische mededeling dat ik eerst moet inloggen op poort 25 en het dan opnieuw moet proberen. Ik luister altijd goed naar mijn laptop. Druk op ‘OK’, de mededeling verdwijnt en mijn mailprogramma vertelt mij dat de beide berichten verzonden zijn. Niks aan de hand denk ik. Niet dus. Want als ik na een tijdje de geadresseerden opbel voor nadere afspraken blijkt dat mijn mailtjes niet bij hen zijn aangekomen. Mailtjes die ik denk verstuurd te hebben.
Natuurlijk draait de wereld gewoon door, er is geen man overboord. De telefoontjes hebben eventuele problemen keurig opgelost en de goede berichten toch op de juiste plaats doen belanden, maar toch houd ik er een onbestemd gevoel aan over. Ik voel me, iets overdreven, als een schipbreukeling op een verder onbewoond eiland die op zichtafstand tientallen boten voorbij ziet varen, maar ondanks uitbundig zwaaien geen contact met de vaartuigen krijgt. Hij ziet de boten wel, maar zij zien, laat staan horen hem niet. Ik ben een roepende in de email-woestijn. Ik ben er wel, maar word niet gehoord. Geen goed gevoel.
Ik bel in deze gevallen mijn zoon, die meestal een oplossing voor dit soort probleempjes voorhanden heeft. Hij doet mij een aantal suggesties aan de hand, maar geen biedt een directe oplossing. Eenmaal thuis verzekert hij mij zal het wel weer naar behoren werken. “Kun je nu nog meer van je vakantie genieten”, voegt hij me toe. Wijze wens.