Oplaadpunt

Ik verbruik maar weinig energie per dag. Ik beweeg veel te weinig, haal nog niet een fractie van de normen die mensen die er voor hebben doorgeleerd opgesteld hebben. Minimaal 10.000 stappen zouden duiden op een gezond bewegingspatroon. Ik heb niet zo’n mooi horloge dat bijhoudt hoeveel stappen je zet en ander lichaamsfuncties in de gaten houdt, maar ik weet zeker dat ik dat bij lange na niet haal. Omgerekend zou dat moeten betekenen dat ik 6 kilometer per dag zou moeten lopen. Nou vergeet het maar, er zijn dagen dat ik de 600 meter niet of nauwelijks haal. Het zij zo. Ik heb geen flauw idee of en hoe je fietskilometers mag mee rekenen. Dat zal het beeld iets, maar niet beduidend verbeteren.
En ondanks dat (te) weinig bewegen, ben ik vaak toch hondsmoe. Ik heb nooit de Vierdaagse meegelopen, maar ik voel me af me toe  alsof ik alle drie de afstanden opeen dag heb afgelegd. Ja, ik heb een levendige fantasie, mijn benen voelen dan als lood en de ene voet lijkt niet meer voorbij de ander te kunnen komen. Ik troost me dan maar met de gedachte dat het een symptoom van een van mijn kwalen is. En daar is mee te leven, als je maar geregeld ervoor zorgt dat je weer een een beetje opgeladen wordt, dat er weer wat energie in je lijf en zeker ook in je geest binnenstroomt.
Ik heb daarvoor een aantal oplaadpunten. Ik vergelijk me dan met een elektrische auto waarvan de accu allengs leeg raakt, naarstig op zoek moet naar een stopcontact om de batterij weer op niveau te brengen. Ik parkeer mij daarvoor van tijd tot tijd bij wat aardige mensen die mijn lijf weer bijtanken, het energiepeil weer wat opvijzelen en verstopte leidingen weer wat toegankelijk maken. Zo blijft de boel nog een beetje op gang. En daarnaast tank ik ook nog af en toe wat bij bij plaatsen die de geest prikkelen, die ervoor zorgen dat de glans niet verloren gaat, maar ik ook nog een beetje blijft stralen, zelfs bij veel minder dan 10.000 stappen.