Klein zien

Soms krijg ik weleens  te horen dat men vindt dat ik ongehoord veel meemaak. Zij baseren dat op mijn dagelijkse blogje waarin te lezen valt want ik denk, meen en beleef. Elke dag wel iets, maar dat zijn maar kleinigheidjes, rimpelingen in het zijn. Niets vergeleken met het druk, druk, druk van andere mensen. Ik zelf geniet vooral van de rust in mijn bestaan, het niet meer moeten, het niet meer hoeven. Ik verheug mij vooral in de dragelijke saaiheid van het bestaan waar tijd en ruimte in overvloed is om te denken, te mijmeren en waarin verveling een deugd is die dat denken en mijmeren tijd geeft. In dat bestaan heb ik een opener oog gekregen voor de kleine dingen van het bestaan die als je die een beetje uitlicht de indruk geven dat je druk bezig bent in een gevuld bestaan. En dat is niet zo. Maar het aandacht geven aan de kleine dingen, ze wat vergroten, laat de details zien die bij een oppervlakkiger beschouwing niet of nauwelijks opvallen. Het is maar wat je wilt zien, wat je wilt beleven en niet onopgemerkt voorbij wilt laten gaan. Een bevriende kunstenares beschreef dat ooit treffend als ‘klein zien’. Gebeurtenissen van niks beschouwen, commentaar op geven, een dimensie extra geven.
Vanochtend in de kerk word ik aangesproken door twee dames. “U bent toch dirigent van het jongerenkoor geweest?” Ik moet ze teleurstellen, zo’n functie gaat mijn kennis en kunde ver te boven. “U lijkt er toch sprekend op.” Ik antwoord dat ik mij verbaas dat er nog meer van zulke knappe mannen zijn. Het grapje komt niet over. Ze kijken me nog eens vorsend aan en vragen dan of ik ooit getennist heb. Ja, dat wel. En dan beschrijven ze mij dat ik ooit van dezelfde club lid ben geweest. ‘U was  samen met uw vriendin.” In detail vertellen ze mij over hoe en wat ik allang vergeten ben. Ik kan hen meedelen dat die vriendin van meer dan 20 jaar geleden inmiddels mijn vrouw is. “Och wat leuk, doe ze van ons de groeten, als ze ons tenminste nog kent.” Dat beloof ik. Thuis breng ik Gade de groeten over.
Een gebeurtenisje van niks, maar zo de moeite van het meemaken waard.